DOOD

Chapter 10

Piep, piep, piep

Astria werd langzaam wakker door het piepende geluid. Ze opende haar ogen en zag een blauw plafond en een vrouw met een mondkapje aan. Ze keek een beetje verbaasd. Daarna liep ze weg. Waar was ze beland? Ze dacht terug aan wat er gebeurd was... Toen ze de man op de trap weer voor zich zag, leek het alsof ze wakker schrok. Ze opende haar ogen helemaal en zag haar vader en Hermione de kamer binnenlopen. 

'Wat was er gebeurd?' vroeg Astria langzaam.

'Het huis... stond in brand,' zei haar vader en hij pakte een kruk om naast haar te zitten.

'Ik zag iemand... op de trap.'

Martin keek verbaasd naar zijn oudste dochter. 'Wat? Bedoel je dat ons huis expres in brand hadden gestoken?'

'Dezelfde dader. De sigaretten die in het huis waren gevonden was ook in de tuin gevonden.'

'Mijn excuses, maar ik heb niets gehoord over het feit dat er sigaretten in onze tuin was gevonden.' 

Hermione keek even naar Astria, die begreep waarom ze de politie niets zouden vertellen. 

'Niet?' vroeg de politieman en hij keek een beetje verbaasd, onschuldig en geschokt tegelijk. 

'Nee, ik heb nergens iets over gehoord.'

'Ik weet zeker dat er een brief naar uw huis was gestuurd. Met alle gegevens erin.'

'Nou da's raar, want ik heb niks ontvangen.' Martin keek een beetje boos naar de agent omdat hij de gegevens niet had binnengekregen.

'Nou, mijn collega had gezegd dat u het zelf had opgehaald.'

'Als ik het had opgehaald... Hoe weet ik dan van niets?' Daar wist de agent even niks op te zeggen. Hij hield maar zijn mond en liep een beetje voor schut weg. 

'Gaat het?' vroeg Martin aan Astria, die naar buiten keek.

'Op zich wel... Hoe had je ons gevonden?' vroeg Astria die het nog niet begreep. 

'Ik kwam net terug van werk en toen zag ik dus het huis en zo...' Hij streelde Astria door haar haren. Astria glimlachte. Ze was blij dat ze het zelf nog had overleefd. 

Die avond...

Astria kon maar niet in slaap vallen. Ze moest maar de hele tijd denken aan het feit dat diegene recht voor haar stond. Ze was bang dat diegene nog steeds in haar huis was en dat hij plots hier zou staan. Ze durfde zichzelf niet eens te bewegen. Ze bleef verstijfd liggen, met haar gedachten bij de moordenaar. Omdat ze het niet fijn vond om hem 'moordenaar' te noemen, noemde ze hem maar Barty. Ze wist geen andere naam, en ze vond het fijner om hem zo te noemen. Totdat ze twijfelde... Hoe wist ze nou of het een jongen was??