DOOD

The Last One

'Wat? Je bedoelt die tante waar je logeert?'
'Ja, zij is het. Ik kan het niet geloven... Waarschijnlijk was dat de reden dat ze zoveel informatie wist.'
'Je hebt gelijk. Maar laten we focussen: Droge landsweg 57.'
'Daar moeten we naartoe,' zei Hermione.
'Ernaartoe? We kunnen daar niet zomaar binnenlopen! We moeten de politie meenemen.'
'Dat is geen optie, ze zeiden dat er een mol is. Die gast kan alles saboteren!'
'Maar... maar... hoe gaan we... hoe overleven we dat?'
'Puur geluk..?' Hermione haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet. Als we het zouden aangeven dan wisten ze dat we meer wisten.'
'Misschien kunnen we zeggen dat we gingen wandelen en hem daar aantroffen.'
'Goed plan,' zei Astria, 'als hij daar is. Straks komt hij net naar binnen lopen, terwijl wij aan het rondsnuffelen zijn.'
'We hoeven daar niet rond te snuffelen. We verdelen de taken: de een gaat bij het raam kijken of er iemand binnen is, en de ander houdt de wacht.'
'Oké, laten we gaan,' zei Astria en ze stond op en liep achter Hermione aan.

~*~

Hermione en Astria stapte uit de trein. Astria haalde haar telefoon erbij om te kijken waar "Droge landsweg 57" nou precies lag.
'Het is niet ver hier vandaan, maar twee minuten lopen.'
Ze liepen ( met behulp van Google Maps ) naar het huis van Bart. Het was een oud verlaten huisje: het perfecte huis dat niet opvalt, met alle andere huisjes die er precies zo uitzagen. Omdat de muren van hout waren, waren er een aantal spleten te zien waar je door heen kon kijken.
Hermione keek opzij, naar Astria die er gespannen uitzag. Zou haar zusje er wel zijn? Had Bart misschien nog een huis? Waar was haar vader?
Al die vragen zonder antwoorden spookten door haar hoofd.

Toen ze ongeveer tien meter van het huisje verwijderd waren, stopte Hermione met lopen.
'Vanaf hier stoppen we met praten, anders hoort iemand ons.'
'Oké. Ik sta wel op de uitkijk,' zei Astria en ze ging achter een grote boom staan. Hermione rolde met haar ogen en sloop heel voorzichtig naar het huisje. Ze probeerde naar een spleet te zoeken, die groot genoeg was om te kijken of er iemand was. Ze zag er één: zo 'n drie meter verwijderd.
Met kleine passen liep ze ernaartoe. Een koude rilling liep over haar rug toen ze per ongeluk op een takje stond.

~*~

Astria keek om zich heen of er iemand aankwam. Ze zag niemand, dus keek ze even naar wat Hermione deed. Ze zag hoe Hermione per ongeluk op het takje trapte.
Hermione keek met een "oh oh" gezicht naar Astria, die dezelfde gedachte als Hermione had.
Als Hermione maar niet wordt betrapt.

~*~

Zo gekalmeerd mogelijk liep Hermione naar de spleet toe. Nadat ze op het takje was gaan staan, keek ze nu heel aandacht waar ze liep. Ze zette haar gezicht dichter bij de spleet, zodat ze wat kon zien. Ze zag een bureautje, een bed en een klein tafeltje. Toen ze keek wat er op het bureau lag, zag ze een mes liggen. Opeens zag ze een schaduw over de mes vallen. Hermione keek naar het gezicht: het was Bart. Hij leek te grijnzen toen hij het mes in zijn hand hield.
Hermione vreesde het ergste: hij stond op het punt om Alisia te doden.

~*~

Astria keek voor zich, naar de uitgestrekte grasvlakte. Hoe was ze hier niet eerder geweest?
Ze draaide zich om toen ze een aantal zachte geluiden hoorde. Hermione wenkte haar dringend aan, alsof er onzichtbare brand was.
Hermione maakt met haar pink en duim een telefoon en zette hem bij haar oor.
Ze moest de politie bellen!! Wat zou er aan de hand zijn in dat huisje??
Snel tikte Astria 112 in.

Biep biep. U bent in de wachtrij. Druk op 1 als er iemand vermist is, druk op 2 als het met moord te maken heeft, druk op 3 als het iets anders is en druk op 4 als het erg noodzake-

Astria drukte snel op 4. Gelukkig was ze de enige.

"Goedemiddag, hoe kan ik u helpen?" klonk er uit de telefoon.
'Goedemiddag, ik bel met spoed, we hebben een man in een hut gespot en hij heeft een mes in zijn hand en waarschijnlijk mijn zusje ontvoerd. Het adres is "Droge landsweg 57".'
"We komen er zo snel mogelijk aan. Blijf op de plek waar u staat en vervoer u niet."

De politie had alweer opgehangen en Astria keek naar Hermione die door de spleet aan het kijken was. Nu ze zeker waren dat Bart in het huis was, kon ze dan naar Hermione toe lopen en mee kijken? Misschien zou ze haar zusje wel zien?
Ze keek even in het rond of er wat te zien was, maar toen ze niks zag, sloop ze naar Hermione toe. Hermione leek te schrikken toen Astria plots naast haar stond. Gelukkig schreeuwde ze niet.
Hermione wees naar de plek waar Astria eerder stond, maar Astria luisterde niet en keek ook door een spleet. Toen ze zag dat er al wat bloed op het mes was, tikte ze Hermione aan. Hermione reageerde niet, maar Astria was zo verstijfd van angst, dat ze niet naar Hermione keek.
'Astria, ze zijn er.'
Astria schrok en keek om. Ze zag vijf politieauto's aan de ene kant, en vijf aan de andere kant. Ze waren er... eindelijk.
Hoewel ze er binnen vijf minuten waren, leek het een eeuwigheid te duren.

~*~

Toen Bart gearresteerd was en Alisia op de eerste verdieping was gevonden, belde Astria haar vader.
Hij nam op.

"Astria, waar was je al die tijd??"
'Ik was met Hermione, ik had een briefje achtergelaten, op je nachtkastje!'
"Ik heb geen enkel briefje gezien!"
'Maar ik weet honderd procent zeker dat ik een briefje had achtergelaten!'
"Misschien is het weggewaaid toen ik mijn raam open had gedaan of zo, maakt niet uit, maar maak me de volgende keer wakker, want ik was doodongerust!!"
'Sorry pap,' verontschuldigde Astria zich. 'Maar Alisia is gevonden!'
"Echt waar? Hoe gaat het met haar? Is ze oké?"
'Het gaat op zich wel goed. Ze was in een huisje, op de eerste verdieping vastgebonden aan een bed, maar hij heeft haar geen pijn gedaan.'
"Wie is hij?"
'Oh, de ontvoerder. Hij heet Bart.'
"Hoe is hij dan gevonden?"
'Oh, er was een oud dametje die hier woont en zag hem dus en had de politie gebeld,' verzon Astria. Plots zag ze haar tante bij de politieauto staan. Astria's ogen werden groot, aangezien ze zichzelf nog steeds afvroeg hoe ze aan al die informatie kwam. Ze liep naar haar tante toe, die haar ook al had gezien. Haar tante Petunia liep van haar weg.
'Pap...'
"Ja?"
'Is tante thuis?'
"Nee, ze ging een kwartier geleden weg om boodschappen te halen. Hoezo?"
'Oh, gewoon nieuwsgierigheid.' Astria liep om de auto heen: waar haar tante zou moeten zijn, maar ze was in het niets verdwenen. Als een vogel die was weggevlogen. Toevallig zag ze een raaf cirkels in de lucht vliegen.
'Kraa kraa,' deed het gevogelte en de raaf vloog weg.

"Moet Alisa naar het ziekenhuis of kan ze al naar huis, want dan kan ik jullie ophalen."
'De politie zegt dat ze niks mankeert en dat ze gewoon naar huis mag,' zei Astria en ze keek even naar haar zusje die een pakje Chocomel van de politie had gekregen.
"Dan kom ik er nu aan," zei haar vader. "Ik zie jullie zo," zei Martin en hij hing op.
'Tot zo,' zei Astria en ze zette haar telefoon terug in haar tas. Ze zuchtte.
Alles was gelukkig weer opgelost...