DOOD

Chapter 11

Astria schrok wakker. Ze had een nachtmerrie. Ze droomde over degene die op de trap stond. Hij moest lachen. En hij lachte op een afschuwelijke manier. Hij lachte alsof zijn leven ervan afhing. Of het nou een jongens- of meisjesstem was, was niet goed te horen. 

Astria keek in het rond en zag haar vader naast haar liggen ( op een ander bed ). Het was alsof ze in een donkere ruimte was, waar zich niks in bevond. Het zag er eng uit, want af en toe leek het alsof er mensen heen en weer liepen. Ze voelde een rilling over haar schouder. Ze moest haar medicijnen innemen! Dat was ze vergeten. Ze pakte een pilletje dat op haar nachtkastje lag en pakte een glas water van het andere nachtkastje ( aan de rechterkant ). Het glas, was van de buitenkant erg glad en gleed uit Astria's hand. Astria pakte snel met haar andere hand het glas water dat in de lucht vloog, terwijl de pil op de grond viel.

'Lekker dan,' zei Astria zachtjes tegen zichzelf. Ze stond met moeite op en bukte voorover om die pil te zoeken. Opeens voelde ze een hand op haar schouder. Uit reflex zwaaide ze wild met haar armen. 

'Au!' zei een bekende stem van dichtbij. Astria sperde haar ogen. Hoewel ze al heel lang in het donker was, was ze nog niet zo goed aan het donker gewend. Toen ze wat beter keek, zag ze haar vader met een bloedneus. 

'Sorry,' zei Astria en ze pakte een servetje tegen haar vaders bloedneus. 

'Het geeft niet,' zei Martin en hij ging even op bed zitten. 'Wat zoek je?' vroeg hij aan Astria die weer aan het bukken was. 

'Oh, mijn slaappil viel op de grond en nu kan ik hem niet meer vinden.' Astria keek nog even onder het bed, maar zag niets. Martin keek in de verpakking van de slaappillen, maar er zat niks meer in. 

'Ik haal wel even een nieuw doosje voor je,' zei Martin en hij stond op. 'En wat meer doekjes,' zei hij toen het doekje doorweekt was. 

'Bedankt,' zei Astria en ze keek hoe haar vader in het niets verdween. Ze keek een beetje in het rond, aan het wachtten tot haar vader er zou zijn. Ze had het gevoel dat ze van alle kanten bespied werd. Door haar fantasie zag ze af en toe glimmende ogen die haar grijnzend aankeken. Ze probeerde er niet naar te kijken, dus ging ze liggen en verstopte ze zich onder de dekens. Opeens hoorde ze een deur kraken. Ze hield haar adem in en bewoog niet. Voetstappen naderden haar bed. Ze was opgelucht toen ze haar vader met doekjes en slaappillen in zijn handen zag. 

Met moeite bracht ze het woord 'bedankt' uit. Ze was nog even in de spanning. Astria gooide een pilletje in haar mond en spoelde hem door met water. Ze moest even kokhalzen, want met dingen in haar mond zetten, daar hield ze niet van. Ze keek in haar mok, waarvan het water die erin zat, heen en weer schudde. Opeens hoorde ze een klap. Ze keek op en zag dat haar vader bewusteloos op de grond was gevallen. Snel stond ze op en ging op de grond zitten. Zijn ogen waren dicht en hij lag daar maar verstijfd op de grond.

'Pap??!' vroeg Astria die een beetje in paniek begon te raken. 'Pap, word wakker!' zei ze en ze schudde hem door elkaar. 'Verpleegster!!! Verpleegster!' gilde Astria, maar niemand kwam. 

Was hij dood?