DOOD

Chapter 14

Het was 09:56 en Astria lag nog doodop in haar bed ( die in het ziekenhuis ). Het was al helemaal licht en de dode vrouw was al het gebouw uit. Of er iemand anders dood was, wist Astria niet. Ze wilde en hoefde het niet te weten. Het vinden van een dode vrouw was al genoeg. 

Haar vader bleek met een prikje verlamd te zijn, dat was waarschijnlijk de reden dat hij zo bewusteloos viel. Er was één ding dat Astria niet snapte: als haar vader met een prikje was geprikt, waarom gedroeg hij zich dan zo raar? Hij had het gewoon kunnen zeggen, maar hij zei niks. Wat was er toen wel niet gebeurd?

Astria keek naar rechts, naar haar vader die aan slapen was. Er waren een heleboel vragen die ze hem wilde stellen, hoewel ze ze niet durfde te zeggen. Hij was moe, en hij moest genoeg uitrusten. Maar aan de ene kant: ze moest te weten komen wat er was gebeurd, waar haar moeder naar school ging, waar haar zusje is en ze moest het enige familielid dat er was overgebleven; haar vader, vragen stellen. Astria zuchtte en keerde zich om. Ze schrok toen ze Hermione naast haar zag zitten.

'Zo, Hermione... Ik had je niet eens gezien of gehoord. Sinds wanneer ben je hier al?' vroeg Astria terwijl ze een hap adem moest nemen. 

'Sinds... zeven uur.' Hermione keek naar Astria, wiens ogen helemaal groot waren geworden. 

'Dat is...' Ze keek even snel naar de klok, om te kijken hoe laat het was. 'Precies drie uur! Verveelde je je niet?'

'Nee, ik had een paar boeken meegenomen, dus ik vermaakte me op zich wel.' Hermione haalde drie boeken uit haar tas, die op de tafel lag. Het waren drie dikke, grote boeken. 'Allemaal uit,' zei Hermione trots. 

'Je bent wel erg snel in lezen.' 

'I know,' zei Hermione en ze glunderde. 'Maar ben je nog iets te weten gekomen? Ik had namelijk gehoord over dat met... het dode personeel.'

'Was het hele personeel dood??!' vroeg Astria geschokt. Ze wist alleen van de vrouw, maar het hele personeel?? Wie was die freak?

'Ja, ik had het gehoord op de radio. Daarna ben ik even later gekomen om te kijken of je oké was,' zei Hermione en ze zette haar boeken terug in haar tas. 'Maar was je nog iets  te weten gekomen?'

'Nou... midden in de nacht, was ik wakker geworden. Ik kon niet meer in slaap vallen, dus pakte ik een slaappil. Maar hij viel op de grond.' Astria keek naar Hermione die aandachtig meeluisterde. 'Dus ik stond op en zocht naar mijn slaappil, maar ik kon hem niet vinden. En mijn vader, was blijkbaar wakker geworden, en hij tikte dus op mijn schouder. Ik schrok wel even, maar het duurde niet lang voordat ik doorhad dat het mijn vader was.' Astria keek naar de vloer. 'Ik had hem in zijn gezicht geslagen, uit reflex.' 

 Hermione 's ogen werden even groot, maar toen Astria verder begon te vertellen, luisterde ze weer mee. 

'Dus het begon te bloeden en ik pakte een paar tissues, maar er waren niet genoeg, dus ging hij even weg om een paar tissues te halen en haalde hij voor mij ook een paar slaappillen, die waren namelijk al op... Dus even later, kwam hij terug, met tissues en slaappillen. Hij gaf mij de slaappillen en ik nam er eentje in. Toen ik pap wou bedanken, viel hij opeens op de grond.'

'Niet!'

'Jawel, gelukkig leefde hij nog. Met tempo zocht ik naar iemand die me kon helpen, totdat ik zag dat er iemand de bureaustoel zat.' Astria keek met een angstige blik naar de bureaustoel en daarna weer naar Hermione. Ze vertelde verder: 'Diegene wou dat ik ging zitten, en omdat hij zo aandrong, deed ik dat maar. Hij zei tegen me dat hij met mijn moeder op school zat...'

'Als hij met je moeder op school zat, hoezo zou hij haar dan vermoorden? Haatte hij haar of zo?'

'Ik weet het niet, want toen ik iets hoorde ben ik omgedraaid, en toen ik terugkeek, was hij in het niets verdwenen.'