DOOD

Chapter 17

'Wat bedoel je?' vroeg Astria,'Ik dacht dat jij ze had weggezet of zo.'
'Ik heb ze niet weggelegd, dat weet ik zeker.'
'Denk je dat diegene de jaarboeken heeft meegenomen??'
'Ik denk het wel. Hoe kunnen ze anders zo plots verdwenen zijn?' Hermione keek Astria doordringend aan.

'Denk je dat die "Mark" hier iets mee te maken heeft?' vroeg Astria met een twijfelachtige blik, omdat ze niet zeker wist of dat hetgene was waar Hermione op doelde. 
'Uh, duh! Wie anders?? Sneeuwwitje?'
'Laten we focussen, hoe zou hij het huis binnen gekomen zijn?? De deur kan niet, want ik had die 100% zeker op slot gedaan.'
'Het enige wat over blijft is via het raam.'

'Het kan toch ook zo zijn dat er een raam ergens op zolder was opengebroken? Misschien was de deur geforceerd.'

'Kan, laten snel gaan kijken.' Astria rende zo snel als ze kon naar beneden, met Hermione die (op een rustig tempo) achter haar liep. 

Toen Hermione en Astria het sleutelgat wat beter bekeken, zagen ze dat de deur, zoals Hermione al eerder zei, geforceerd was. 

'Ik zei het toch,' zei Hermione en ze zette haar armen in haar zij. 'Alleen vraag ik me af hoe niemand het had gezien, ik bedoel, de deur was open, iemand had het gezien moeten hebben.' 

'Misschien... hadden ze de deur dicht gedaan, maar niet helemaal goed, waardoor de deur openwaaide toen wij kwamen.'

'De kans is klein, maar het is mogelijk... Stel je voor, dat je gelijk had, hoezo zou diegene dat doen? Als je een deur kan forceren, moet je toch wel op de allerkleinste details kunnen letten, onder andere: de deur goed dicht doen.'

'Diegene hoeft geen Sherlock Holmes te zijn om een deur te forceren.'

'Maar hij, of zij, zou toch wel op de puntjes moeten letten? Deze hele situatie is blijkbaar heel belangrijk voor diegene. De deur gewoon open laten staan... diegene heeft een moord gepleegd en iemand ontvoerd, op dezelfde dag!'

'Daar heb je een punt in. Maar iedereen kan foutjes maken.'

'Ja, iedereen kan foutjes maken, maar deze persoon?'

~*~

In de avond...

'Is het geregeld?'  

Twee donkere gedaantes stonden voor een poort. De ene gedaante had een donker kleed aan, dat nog donkerder was  dan de nacht. Diegene was kort, maar leek op een of andere manier langer te zijn dan dat hij of zij was. 

'Ja, we  hebben het,' zei de tweede schim. Het was een hij. Hij had donkerbruin, krullerig haar, dat bij zijn ogen paste, die ook bruin waren. Hij leek te grijnzen. 

De tweede schim haalde zes boeken uit een klein tasje. Het tasje was erg klein, er zou niet eens een goudvis in passen. Hoe de boeken in het kleine tasje paste, was niet duidelijk. 

'Dus we zijn klaar?' vroeg de man met de krullen. 

'Ben je bang voor mijn methodes?? Bang voor de deals die ik maak? Bang voor mij?' vroeg de eerste gedaante spottend. 

De man met de krullen leek even niet te weten wat hij moest zeggen. 'Ik,' hij nam een diepe hap adem en ging verder met praten; 'ben niet bang voor jou.'  Hoewel hij  zijn best deed om zo dapper als mogelijk te klinken, hoorde de tweede gedaante de angst in zijn stem, als een normaal mens een nachtegaal zou horen zingen. 

'Zeker?' vroeg de (eerste) gedaante en er kwamen tien scherpe, lange, nagels uit haar zwarte handschoenen- die bekleed waren met raven veren- tevoorschijn. De man beton zwaar te ademen. 

Langzaam zakte haar hand naar beneden. 

'We zijn klaar... Voor nu.'

'Wat? Voor-' De man stopte met praten, want de schim had zichzelf in een raaf omgetoverd en was weggevlogen. 

Het laatste wat hij hoorde was het gekraai van een raven die in een cirkel om elkaar zweefden, en wegvlogen...