DOOD

Chapter 12

Astria rende naar de gang om hulp te zoeken. Doordat het zo donker was, kon ze niet veel zien. Wanhopig zocht ze naar iemand, maar ze wist niet waar ze naartoe moest lopen. Straks zou ze de weg kwijt raken en wist ze niet waar ze naartoe moest. Ze voelde opeens iemand die tegen de wand aanleunde. Verstopte diegene zich voor haar?

'Verpleegster? Word wakker!' gilde Astria en ze schudde haar door haar elkaar. Toen ze iets op haar hand voelde plakken, liet ze haar langzamerhand los. Ze keek naar haar handen waar een rood, plakkerig, waterig spul op zat. Astria voelde haar hart bonken, alsof hij elk moment eruit kon springen. Ze besefte dat ze het allemaal zelf moest doen, dus rende ze snel terug naar de kamer. Ze probeerde te luisteren of ze en hartslag hoorde, maar ze kon haar eigen hartslag niet onderscheiden. Ze probeerde zichzelf te kalmeren. Na een grote hap adem probeerde ze weer te luisteren. Ze bleef gespannen afwachten. Ze hoorde een hartslag. Gelukkig maar. Haar vader leefde nog. Maar waarom viel hij dan opeens op de grond? Was er iets gebeurd toen hij haar slaappillen ging halen? Had hij er zelf één ingenomen?? Had iemand iets met hem gedaan? Of was hij gewoon in slaap gevallen? Dat moest het zijn, niemand zou haar vader wat willen aandoen. 

Astria probeerde zich niet druk te maken, want hoe meer druk, hoe banger ze zichzelf ging maken. Ze keek om zich heen. Het enige wat te zien was, was de duisternis. Door de duisternis heen, zag ze de balie. Het begon lichter te worden! Ze keek op haar horloge en zag dat het drie uur 's nachts was. Was het al zo laat? Ze trok een la uit haar nachtkastje en doorzocht alle rommel die erin zat. Toen ze een bepaald voorwerp zag, haalde ze het eruit. De zaklamp die haar vader had gebruikt om haar te vinden. Met ditzelfde voorwerp zou ze diegene vinden. Ze zou hem vinden. Ze stond op en  deed de deur open. Hoewel ze doodsbang was, deed ze een stap vooruit. Ze gilde het uit. 

Er zat iemand in de bureaustoel!!!