Pov. Jimin
- დედა, სახლში არ ვართ, ამიტომ არ ვიცი რა არის საყიდელი. - თქვა ჯონგუკმა.
ამ სიტყვების შემდეგ მართლა დავიწყე ფანჯრიდან გასვლა.
- ჯიმინ რას აკეთებ?
- შენ თქვი რომ სახლში არ ვართ. ამიტომ სასწრაფოდ უნდა გავიდეთ აქედან.
- სულელი ხარ? რატომ გამოიგონეს კარები?
შემდეგ გავიგეთ, რომ შემოსასვლელი კარი გაიღო. ცხადია, დედამისი მოვიდა. ხმებით მივხვდით, რომ ის აქეთ მოდიოდა. ჯონგუკმა ხელი მომკიდა და კარადაში შემიყვანა. კარადაში ჩავიკეტეთ და ჩუმად.
ჯანდაბა, რა საშინელი სუნი ასდის. დიდი იმედი მაქვს, რომ საკმარისი ჰაერი გვექნება, თორემ ერთ ადგილზე ჯდომა ნამდვილად არ არის სახალისო.
მისი ნაბიჯები სულ უფრო ხმამაღალი ხდება. ასე რომ, ის შემოდის ოთახში, სადაც ჩვენ ვსხედვართ. სახეზე ოფლი წამომივიდა, დავინახე, რომ გუკი ძალიან ნერვიულობდა. მან დაიწყო საწოლზე საბნის გასწორება და წინდების შეგროვება, რომლებიც მთელ ოთახში იყო მიმოფანტული.
ქალბატონი ჯონი ჩვენგან რამდენიმე ნაბიჯის მოშორებით იყო და, როგორც ჩანს, კარადის გასუფთავებას აპირებდა. მაგრამ უცებ ვიღაცამ დარეკა.
მადლობა კეთილო ადამიანო.
საშუალება გვქონდა შეუმჩნევლად გავსულიყავით გარეთ. ფანჯარასთან. რადგან არჩევანი არ გვქონდა და მხოლოდ მე-2 სართულზე ვიყავით. ისე, ბავშვობაში ხეებზე ვცოცავდი. ახლა კი გაზის მილზე ვაპირებ ასვლას. კარადიდან გამოვედით, ჩუმად გავაღეთ ფანჯარა.
- კი კი, ახლავე დავურეკავ ჯონგუკს და ვეტყვი.
დედის ხმა გავიგეთ.
ჩვენ დაგვერხა!
ახლა დარეკავს ტელეფონი და...
როგორც კი ტელეფონმა ვიბრაცია დაიწყო, გუკმა მყისიერად გადააგდო ფანჯრიდან და, ჩემი აზრით, ტელეფონი სხვის მანქანაში ჩავარდა. სწორედ იქ არის მისი ადგილი.
ESTÁS LEYENDO
Hidden From View🔞
Fanfic"ჯიმინი და ჯონგუკი არიან ცნობილი აიდოლები სამხრეთ კორეაში, რომლებიც მალავენ თავისი ორიენტაციის შესახებ" ~მე უბრალოდ ვთარგმნი~
