Legend Of The Night Owl

26 × 1-Goodbye

@Harreh_01: Sana, yorum yaptığın müddette o kadar alıştım ki, bu bölümü sana ithaf etmek istiyorum. Yorumlarını seviyorum. Benimle kurduğun, kurduğumuz bağı seviyorum. Ve bize aracı olan LOTNO'a da teşekkürlerimi sunuyorum. Eğer bu hikaye olmasaydı, senin gibi güzel bir okuyucu tanıyamayacaktım. Bölüm senindir, ne kadar güzel olduğuna inanmasam da; beğeneceğini umuyorum. Seni seviyorum.

@yesungxx1907: Seni çooookkk seviyorum! Pasaj yorumlarına, normal yorumlarına falan bayılıyorum! Çok güzeller ya. Seni bir yarışmaya sokma çabalarım herhangi bir netice vermese de, bu güzel sesin bir yerlerde benim hikayemi okuduğunu bilmek bile beni mutlu ediyor. Hep burada ol. Hep!

@DenizzLovato: Adam öldü-ölmedi tartışmalarımızın sonuna geldik ve sorularınızın cevabını burada bulacaksınız. Özellikle sen! Vallahi bu kadar üzülmenin sonucunda sana ne yapsam bilemedim. Bu bölümlerde mutlu ol diyorum ama biraz dramatikleştireceğim lsfkjdg Bu yüzden normal bölümlerde, daha çok mutlu olursun güzellik. Önümüzde en az altmış bölüm var. Yol uzun. Eşlik ettiğin müddetçe çok şey göreceksin :D

@arjin-oxox: Okuyucumcum. Vallahi senin uzun yorumlarına ölüyorum. Ne iyi iş yapmışım da bu hikayeyi yazmışım diyorum bazen. Senin gibi güzel insanları tanıdım. Sizi, seni hak edecek ne yaptım bilmiyorum. Vallahi çok sevap işledim herhalde lkdjg Neyse sen oku da yorum yap, benim gözlerim bayram etsin :D

@MyLittleKnight: Sanırım bu sana verdiğim ilk ithaf! Vihuuuu! İlk ithafımız kutlu olsun. Hayırlı uğurlu olsun. Yani hikayesine aşık olduğum, yorumlarına aşık olduğum bir yazara ithaf vermesem olmazdı. Vallahi cehenneme giderdim :D Burada hep yorumlarını görmek istiyorum. Yorum, yorum, yorum! Seni çok seviyorum! :D

@NiallAshton: Umarım bu bölüme de harika dersin :( Vallahi ne yapsam olmuyor kjff Beğenmeni ve güzel yorumlarını eksik etmemeni diliyorum. Yorumlarınla çok mutlu oluyorum. Ve eksik etmezsin diye ummaktayım. Seni görmek istiyorum. Burada olacağından eminim :D

^^Bölüm gecikmem için özür diliyorum! Bu bölümü iki kısım şeklinde yayınlayacağım. Birini şu an yayınladım ve diğeri de yarın erken saatlerde, daha doğrusu ben ne zaman uyanırsam gelecek. Bölümlerim güzel oluyor mu hiç bilmiyorum. Ne yazsam iğrenç yazıyorum gibi geliyor. Aksini söylemenizi diliyorum. Yorum yapanlar ve yapmayanlar, oylayanlar ve oylamayanlar; hepinizi seviyorum <3 İyi okumalar!^^

Peter Pan'in gerçek olmadığını öğrendiğimde yedi yaşındaydım. Büyükannem her akşam, uyumamı sağlamak için yatağımın ucuna oturur ve bana bir sürü masal anlatırdı. Peter Pan de anlattığı yüzlerce masaldan sadece biriydi. Ve Tanrı biliyor ya, Peter'a adını ilk duyduğum anda âşık olmuştum. Küçük bir kızın aradığı her şey vardı onda. Uçabiliyordu, bir perisi vardı ve Düşler Ülkesi'nde sonsuza dek genç kalabiliyordu. Zamanı geldiğinde Wendy'den ümidini kesip beni yanına almasını bekliyordum. Düşler Ülkesi'ndeki her bir çocuğa masallar anlatıp onların annesi ben olabilirdim. Büyümek için Peter'dan kaçmayacağım kesindi en azından. Sonsuza dek onunla olmalıydım. Daima genç kalmalıydım ve Peter ile sonsuza dek mutlu yaşamalıydım.

Tabii işler umduğum gibi gitmemişti. Bir gün büyükannem eve gelmemişti. Evde yalnız kalmış ve kendi başıma yemek yapmaya çalışırken elimi yakmış, gözlerim şişene kadar ağlamıştım. Büyükannem sorumsuz kadının tekiydi ve o gün beni haddinden fazla üzmüştü. Ve o an bütün büyüklerden nefret etmiştim. Beni bıraktığı için babamdan, annemden ve büyükannemden. Tanıdığım bütün büyüklerden. Bu da aklıma tek ve gerçek aşkım olan Peter'ı getirmişti. Hızla odama gidip penceremin camlarını sonuna kadar açmış ve gökyüzüne bakmıştım. Peter'a seslenip beni büyüklerden kurtarması ve yanına alması için bağırmıştım. Gelmesi için yalvarmıştım. Ama gelmemişti. Camı yine de kapamamıştım. Duvarın dibine gidip uyuyana kadar ağlamıştım. Sabah uyandığımda geleceğini ummuştum. Gelmemişti. İşte o gün Peter'a olan aşkımı yitirmiştim. Hayatımda hiç o zaman olduğu kadar ağlamamıştım. Ta ki bugüne kadar...