Słodkie Marzenie // Venti x Reader // GI pl

Ostatni pocałunek

- ...Twoja forma..?

- Tak, zgadza się. To była ta, którą widziałaś parę lat temu - założył ręce na klatkę i utkwił wzrok w trawie.

- Byłbyś stanie mi jeszcze raz ją pokazać? - spytałam podekscytowana.
Venti spojrzał na mnie zdezorientowany i zaśmiał się pod nosem.

- Naprawdę chciałabyś ją zobaczyć? - zrobił parę kroków w tył.

- Jeśli to nie byłby problem - odpowiedziałam, poprawiając opadający kosmyk włosów.

Venti przymrużył oczy i uśmiechnął się. Znikł za drzewem, gdy nagle z miejsca do którego poszedł wyłoniło się błękitne światło.

- Tylko proszę, nie bój się mnie - odezwał się. Usłyszałam szmer ugniatającej się trawy, zbliżającej się w moim kierunku.

Wyszedł zza drzewa i stanął na równe nogi.

Jego przemiana była niesamowita. Najprawdziwsze skrzydła wyrastały z jego pleców. Strój zmienił się kompletnie. Wyglądał niebiańsko. Jak prawdziwy archon. 

Podeszłam bliżej zafascynowała i delikatnie dotknęłam jego skrzydeł. Były miękkie i niebywale białe. 

- Cieszę się, że to zaakceptowałaś -  powiedział, swoim uroczym głosem. 

- Oczywiście, że to zaakceptowałam. Po prostu przestraszyłam się na początku - odparłam, przybliżając się do niego. Złapałam go za ręce i pocałowałam w policzek - ..potrafisz latać? 

- Czy potrafię? Hehe! Jasne, że tak! Chciałabyś się przelecieć? - podleciał wzwyż, nadal trzymając mnie za ręce. Uśmiechnął się przez zarumienione policzki, wyczekując odpowiedzi.

- Nie wiem czy było by to bezpieczne - rzekłam, odwracając wzrok w kierunku trawy. Nagle poczułam szarpnięcie. Zamknęłam z przerażenia oczy. Gdy nie czułam podłoża, zdenerwowałam się jeszcze bardziej - Venti?! Co się dzieje?! 

- Spokojnie, jestem tutaj - odezwał się łagodny, znany mi głos - możesz otworzyć oczy.

Powoli uniosłam powieki. Znajdywaliśmy się nad ziemią, lecz nie za wysoko. Uspokoiłam się, wiedząc że jestem w dobrych rękach. Wtuliłam się klatki piersiowej i z góry obserwowałam okolice. 

- Przepraszam, że nie powiedziałem ci wcześniej o mojej formie - powiedział, przyglądając się Mondstadt - nie byłem gotowy. 

- Nic się nie stało, dobrze o tym wiesz - odparłam, po chwili zastanowienia. Odwróciłam wzrok od miasta wolności i spojrzałam na Ventiego. Jego wyraz twarzy był taki spokojny. Pragnęłam go tylko dla siebie, aby mieć go tylko na wyłączność. 

- Chciałabyś już zejść? - ocknęłam się i znowu wróciłam dosłownie i w przenośni na ziemię. 

- Dziękuje za wszystko - wtuliłam się do niego, na co on odwzajemnił. Oślepiło mnie to samo błękitne światło co wcześniej. Chwilę potem, gdy otworzyłam oczy, Venti był już w swojej codziennej formie. 

- Nie ma za co - odpowiedział, biorąc mą dłoń i delikatnie składając na niej pocałunek.

~~~

- Stare, dobre czasy czasy, co? - wziął jedno winogrono i wrzucił je prosto do buzi. Leżał na moich udach, a ja swobodnie czytałam książkę. 

- Co racja, to racja - uśmiechnęłam się, zaglądając na niego przez książkę. Był taki uroczy przyglądając się cecylii. Zafascynowane oczka nagle spojrzały na mnie. Zaśmiał się cicho, przez co od razu powróciłam do dalszego czytania.