윤정한: 𝐂𝐇𝐑𝐘𝐒𝐓𝐀𝐋

13 - Хос тогоруу

"Хатан минь та унтахгүй хэрэг үү.."

"Цаг ихэд орой болсон байна шүү дээ"

"Хатантаан"

Өргөөндөө ирсэнээс хойш улаа бутарсаар энэ тэндэхийн булан тохойд очиж шулагнаж, хана хөндлөвчинд очиж толгойгоороо мөргөөд байгаа хатныг түүний шадар авхай Арин унтуулж дийлэхгүй байгаа нь энэ.

Арай гэж нэг юм өмсгөлийг нь тайлж, гоёлуудыг нь салгаад унтлаганы ханбугийг нь өмсүүлсэн ч хатан орондоо орохгүйгээр ийш тийш тогтож хайрлахгүй гүйгээд байх аж. 

Ашгүй төд удалгүй Сү охин ядарсан гэлтэй өөрийн амрах орон дээрээ залрав. Ариныг гаргачихаад тэр өөрийн нөмрөх хөнжилөөр нүдэндээ тултал өөрийгөө хуччихаад дахиад л өнөөх ичгүүргүй бодолдоо өөрөө ичиж байлаа.

Түрүүнээс хойш түүний бодолд хаан тэр хоёрын анхны үнсэлт бодогдсоор байсан юм.

Угтаа бага хатан ичиж буй нь энэ юм гэнэ.

Хөнжилөөрөө толгойгоо бүтээснээ учиргүй хоёр хөлөө савлан хөнжилөөрөө тоглох хатан даанчиг нялхаараа амьтан юмсанж. 

Анхных нь үнсэлт. 

Хаан Юүри хоёрын бүтээсэн анхны сэтгэл гижигдэм үйл хэрэг. Хатан угтаа энэ үнсэлтийг огтоос мартмааргүй байгаа нь үйлдэлээс нь бэлхнээ ойлгомжтой харагдана. Нүдээ аниад л ахиад л төсөөлөх нь өхөөрдөм. Хоёр хацар нь ялимгүй улаа бутарч хааны хийсэн үйлдэл бүрийг тэр дахин толгойндоо тоглуулж эхлэнэ. 

Эзэн хаан элгэмсэг зөөлөн байсан. 

Аргагүй нялх амрагтай болж буй юм болохоор үйлдэл бүх нь зөөлхөн хайр асгаруулсан байсан. Энэ нь ч хатны бяцхан зүрхэнд хүрч одоо ингээд унтаж чадахгүй нойроо хугаслан буй биз. 

Үүр гэгээрэхийн алдад бага хатан арай гэж нэг юм нойрсов. Нандин үнсэлтээ бодоод л баймаар байсан боловч нойрондоо дийлдээд унтчихсан хэрэг. Тиймдээ ч хатан нилээн орой сэржээ. Арин л сэрээгээгүй бол унтаад л баймаар байсан бололтой ихэд нойрмог эвшээлгэсэн шигээ үсээ янзлуулж байлаа. 

"Хатан минь.."

"Өнөөдрийн өдрийн зоогийг хаантан тантай хамт номын өргөөндөө барихыг хүссэн билээ"

Сү охин огцом нээв. 

Ийм чухал мэдээг яагаад одоо хэлж байгаа юм бэ гэж тэр гомдлонгуй өөрийн шадар авхай руу уруулаа цомцойлгон харна.