MR's DOCTOR

Intro

Unicode

"စီနီယာ စီနီယာ ! စီနီယာ ထယ်ယောင်း !!"

တစ်မနက်လုံး အလုပ်တွေ ဆက်တိုက်လုပ်နေရပြီး အချိန်လေးခဏရလို့ ထမင်းစားမယ်ကြံကာရှိသေး နာမည်အော်ခေါ်ပြီး အူယာဖားယားဖြင့် ထမင်းစားဆောင်သို့ ပြေးဝင်လာသော ဆိုဘင်း။

"ဘာလဲကွာ .. မင်းဟာက အလန့်တကြား"

စိတ်ပျက်လက်ပျက် ပြန်မေးလိုက်ပြီး ထမင်းတစ်လုတ်ကို ပါးစပ်ထဲထည့်မလို့လုပ်တော့ ဆိုဘင်းက လက်ကို တဖျတ်ဖျတ်လာရိုက်ပြန်သည်။

"စီနီယာ .. အခု လိုက်ခဲ့မှ ဖြစ်မယ်"

"အာ .. ဘာလို့လဲ"

"အဆောင် ၂ မှာ လူနာတစ်ယောက် ဓားကိုင်ပြီးလျှောက်ပြေးနေရင်း ပျောက်သွားလို့"

"ဟာ .. ဟုတ်လား"

ထယ်ယောင်း ထိုင်ရာမှ ထ လိုက်ကာ အလန့်တကြားမေးမိတော့ ဆိုဘင်းက အလျှင်အမြန် ခေါင်းညိတ်ပြရင်း

"ဟုတ်တယ် .. ကျွန်တော်တို့ လိုက်ရှာနေတာ။ စီနီယာလဲ ကူရှာပေးပါဦးနော်။ အမြန်တွေ့မှ ဖြစ်မှာ မဟုတ်ရင် တခြားလူနာတွေအတွက် အန္တရာယ်ရှိတယ်"

"အေးပါ အေးပါ ငါ ကူရှာပေးပါ့မယ်"

ထယ်ယောင်း ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဆိုဘင်းနဲ့အတူ အလျှင်အမြန်ပဲ ထမင်းစားဆောင်ထဲက ထွက်လာပြီး ကိုယ့်အခန်းဆီသို့ ဦးတည်လိုက်သည်။

"စီနီယာ သတိထားဦးနော်"

"အော .. ဒါနဲ့ သူက ဘယ်လိုပုံမျိုးလဲ"

"သူက လယ်သာကုတ်အမဲ မျက်ခုံးမှာ ကွင်းတွေတပ်ထားပြီး လက်တစ်ဖက်မှာ တက်တူး .."

"အော .. ရပြီ ရပြီ"

ဆိုဘင်းနဲ့ လမ်းခွဲပြီး ကိုယ့်အခန်းဆီသို့ အမြန်ပြေးကာ မေ့ဆေးပုလင်းထုတ် ဆေးထိုးအပ်ဖြင့် ဆုတ်ယူလျှက် အခန်းထဲကနေ အဆောင် ၂ သို့ ခပ်သွက်သွက် လာခဲ့လိုက်သည်။

လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဆေးထိုးအပ်ကို အသင့်အနေအထားကိုင်ဆောင်လျက်ဖြင့် သတိကြီးကြီးထားကာ အဆောင် ၂ ထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။

လူနာတွေရော ဆေးရုံက ဆရာဝန်တွေ သူနာပြုဆရာမတွေဟာ ဟိုဟိုဒီဒီ ရှုပ်ထွေးနေတော့ ထယ်ယောင်းမှာ လယ်သာအမဲ လက်မှာ တက်တူးဆိုတာကို တဖွဖွရေရွတ်ရင်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာ လူကြားထဲ ထိုလူနာကို အပြင်းအထန်ရှာနေမိတော့သည်။