The entire story along with the characters all belong to me. It is neither sampled nor copied from others. The story and characters are also not allowed to be sampled or copied, as they belong to the author and author only, since the entire piece is done by myself.
The fic shall not be copied or reposted via FB nor other social media platforms, as I have the right to deny plagiarism. The writing piece shall not be recorded and uploaded entirely without permission as well.
Unicode
ပူလောင်လှသည့်နွေနေပူနှင့်အပြိုင် ကျိုးတို့ကျဲတဲဝါးထရံများကာရံထားသော တဲအိမ်ငယ်အတွင်းတွင်လည်းပူဆွေးဝမ်းနည်းသည့်ပြယုဂ်အဖြစ် ငိုရှိုက်သံများက တစိုးတစထွက်ပေါ်နေသည်။
သေးငယ်နုံချာလွန်းသည့်အိမ်မှာလူအများကိုလက်သင့်မခံနိုင်သည့်အခါ အချို့သောသူများသည်ကား အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်ပေါ်နှင့် အရိပ်ရသည့်နေရာအောက်၌ယာယီခုံတန်းသဖွယ်ပြုလုပ်ထားသောဝါးလုံးတန်းရှည်တို့ပေါ်တွင်အသီးသီးထိုင်၍ ယပ်ခပ်ကာစကားစမြည်ပြောဆိုရင်း နွေအပူကိုအံတုလို့နေကြရသည်။
အမြဲတစေသားအမိနှစ်ယောက်ဖြင့်သာကျင်လည်ရသဖြင့်ဆိတ်ငြိမ်ခြင်းသာကြီးစိုးနေခဲ့သည့်တဲအိမ်ငယ်လေးမှာ ယနေ့တွင်လူအများဖြင့်စည်ကားနေသည့်အကြောင်းအရင်းမှာကားအခြားမဟုတ်။ ယိုင်နဲ့နေသည့်တဲအိမ်လေး၏ပိုင်ရှင်သည်ကား ယမန်နေ့ကပင် သူမ၏တစ်ဦးတည်းသောဖတဆိုးသားလေးအားထားရစ်ခဲ့ကာ လောကကြီးကိုနှုတ်ဆက်ထွက်ခွာသွားသောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။
"မသောင်းရင် လည်းမရှိတော့ဘူးဆိုတော့ ကျောက်ခဲကိုဘယ်နှယ့်လုပ်ကြမတုန်း"
အိမ်ပေါ်ရှိလူအများနှင့်ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိချောင်ငယ်တစ်ခုမှာငြိမ်ငြိမ်ကလေးထိုင်၍နေသော အသားညိုညို၊ မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်း၊ မျက်ဆံနက်နက်နှင့်ကလေးငယ်ကိုကြည့်လို့ ရွာထဲမှအမျိုးသမီးတစ်ဦးမှပြောလာခဲ့သည်။
"ဟုတ်ပါ့တော် သူတို့ကသားအမိနှစ်ယောက်တည်းရှိတာကို သောင်းရင်ကအခုလိုဖြစ်သွားတော့..."
ထရံပေါက်များမှဟိုတစဒီတစ အလုအယက်တိုးကာဝင်လို့နေသောနေရောင်များက ကုပ်ကုပ်ကလေးထိုင်လို့နေသော ကလေးငယ်၏ခန္ဓာကိုယ်ထက် ဟိုတစ်ကွက်ဒီတစ်ကွက်ကျရောက်လို့နေပြီး ထိုကလေးသည်ကား အမျိုးသမီးများ၏စကားဝိုင်းမှာသူနှင့်လားလားမျှမသက်ဆိုင်သကဲ့သို့ ငြိမ်သက်နေဆဲဖြစ်သည်။
