ÇELİŞKİ (+18)

2. BÖLÜM: 『DOST MU DÜŞMAN MI?』

Keyifli okumalar...

Bölüm 2

Buse'den...

Asu'yu eve bıraktıktan sonra arabama bindim. Restoranta gitmem gerekiyordu. Patrondan Asu için zar zor izin istemiştim.

Restoranta ilk geldiği zaman çok endişelenmiştim. Çok korkmuş ve çaresiz görünüyordu. Bana babasından bir kaç defa bahsetmişti. Üstü kapalı bir şekilde anlatmıştı. Babasının kötü bir insan olduğunu biliyordum ama bu kadarı çok fazla...

Benim babam yoktu. Ben çok küçükken vefat etmiş. Babam gidince annemde beni terk etti. Babamın ölümünden bir yıl geçmeden başka biri ile evlenmiş beni de babaanneme vermiş. Bir süre onda kaldıktan sonra halamlar bana bakmış.

Ben biraz yetişince halamlardan da ayrılıp, kendi başımın çaresine bakmaya başladım. Annemi hayal beyan hatırlıyorum. Ben halamlarda kalırken sadece bir kere beni görmeye gelmişti. Onda da sadece on dakika görüşmüştük.

Halam hemen onu kovmuştu. Bende zaten onu pek görmek istemiyordum. Beni küçücük yaşımda bir başıma bırakıp giden kişiyle işim olmazdı.

Lokantaya geldiğim zaman arabayı müsait bir yere park edip indim. İş yerime doğru ilerlerken, içerden bağırış sesleri geldiğini duydum.

Lokantaya adımımı atar atmaz, Donup kaldım. Bu Asu'nun babası ile abisiydi.

Restorantı birbirine katmış, patronuma bağırıp duruyorlardı. Beni henüz fark etmemişlerdi. Beni tanıyorlardı. Muhtemelen Asu için buradalardı.

Asu'nun babası patronumun üzerine gidip işaret parmağını havaya kaldırdı. Ve patronumu tehdit etmeye başladı.

"Bana bak! Ya kızımı buraya getirirsin, ya da şimdi burada senin belanı sikerim lan!" Abisi ise babasının arkasında onu kolluyordu.

"Bakın beyefendi, burası seçilmiş bir restorant. Dingonun ahırı değil. Sakin olun gelin insan gibi konuşalım." Birden abisi öne atıldı.
"Sen benim babama hayvan mı demeye çalışıyorsun ha?! Şimdi siktim seni lan!" Diye patronumu yakasına yapıştı.

Siktir!

Patronum beni fark etti. "B-Bakın! Asu'nun arkadaşı Buse. Asu onunla çıktı! Lütfen beni rahat bırakın!" Abisi bir anda bana dönüp yüzüme ölümcül bir bakış attı.

"Hadi ya..." Diye fısıldadım kendi kendime. Abisi patronumu bırakıp bana doğru yürümeye başladı.

Hemen arkamı dönüp kaçtım. Hayatım buna bağlıymış gibi. Ki zaten kahretsin ki öyle. Hemen arabamı park ettiğim yöne doğru koşmaya başladım.

Arkamı dönüp onlara bakmıyordum. Çünkü laftan anlayan insanlara benzemiyorlardı.

"Asu nerede lan?!" Babası arkamdan deli gibi bağırıyordu. Neyse ki babası o kadar da genç bir insan değildi hızlı koşamıyordu. Ama abisi için aynı şeyi söyleyemem. Neredeyse bana yetişmişti.

Arabam gözüktüğü gibi daha hızlı koştum. Ayaklarım transa girmiş giybiydi. Hem sızlıyorlar, hem onları hissetmiyorum bir yandan da duramıyordum. Hemen arabamın kilidini açıp kapıya yöneldim.