When you left

Kabanata 23

I smiled at the restaurant staff as I exited the restaurant, ashamed of what I had done to disturb them. Wala dapat akong sisihin sa paghihintay ko kay Dylan. Even dylan I shouldn't blame. Kagustuhan ko ito, kagustuhan ko syang hintayin. Wala naman masama sa pagiging sabik ko na makita siya, hindi ba?

Trabaho ang ipinunta niya, future niya ang maka salalay. Ako? Kaya kong maghintay.

I was standing on the side of the pole at the crossing of the road, waiting for the light to turn green to signal that I could change lanes. Gusto ko ng humiga, mag relax sa higaan, at matulog. Hindi na ako makapag hintay na gawin iyon dahil sobra akong napagod sa araw na ito.

Pero kahit gusto kong gawin iyon, hindi ko din agad magagawa.

Because I want to cry, I want to shout until I lose my voice. I want to blame myself, I want to hurt myself, because no matter what he does I can forgive him. Mahal ko siya. I love him that no matter what he does, kaya ko siyang patawarin.

Huminga ako ng malalim bago ako tumawid sa tawiran na daan kasabay na tumatawid ang mga taong konti nalang masisilaw ako sa kanilang mga ngiti. Ang tatamis ng ngiti nila na para bang wala silang sakit na nararamdaman.

Gusto ko din maramdaman ang mga ngiting ganyan, gusto ko din maramdaman ang walang hapdi sa puso.

Pasakay na sana ako ng taxi ng bigla kong maramdaman ang vibrate ng phone ko. Huminga muna ako ng malalim bago ko sinagot ang tawag ni dylan habang sumasakay sa taxi.

[Sorry]

May parang hapdi akong naramdaman sa dibdib ko. Ganito ba kasakit para sa akin na marinig ang iyong bosis?

"Ano kaba? Wala naman dapat hingin ng tawad. Okay lang ako." I heard him breath deeply.

[Nasa bahay kana?]

Tumango ako. "Yes." I lied. Ayokong magalala pa siya kung sasabihin kong wala pa ako sa bahay.

[Okay, pauwi na ako. Bawi ako sa'yo.]

I smiled as I nodded. "Hindi na ako makapag hintay."

[Ako din, I love you.]

"I love you, too"

Eh ano naman ngayon kung nag hintay ako? Atleast makakasama ko siya sa pag-uwi ko.

Pagdating sa bahay agad akong naligo dahil ayoko naman na maamoy ako ni Dylan na amoy pawis kapag niyakap kona siya. Gusto ko mabango ako, gusto ko fresh akong tingnan.

"Wait, patapos na ako!" Sigaw ko ng marinig ko ang tatlong besis na pagkatok niya sa pintuan ng banyo.

Sa sobrang excited ko hindi na ako nakapag bihis man lang, basta nalang na nakapatong ang twalya sa katawan ko.

When I saw him standing in front of the bathroom door I immediately jumped up and hugged him, I ignored the towel to see if it could be removed from the tie on my body.

"I miss you, baby" He whispered.

"I miss you too" I replied as I felt my tears welling up.

Naramdaman ko ang paghalik niya sa buhok ko na bumaba sa tenga ko kaya mas lalo ko pang isiniksik ang mukha ko sa kanyang leeg. Because of what I did I missed him even more, kaya naman mas lalo kong hinigpitan ang yakap ko sa kanya.