When you left

Kabanata 30

Abot tenga ang ngiti ko, siguro kung kaya lang paliparin ng eroplano ang ngiti ko ay kanina niya pa ito pinalipad. Dahil sa sobrang ngiti. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung bakit, pero isa lang ang nasisiguro ko, excitement. Pananabik na makikita ko si Carmia. Pananabik na matutuloy ang kasal namin. 

Laking pasasalamat ko sa kaibigan niya, Oliver ata ang pangalan. Dahil siya ang nagsabi sa akin kung nasaan si Carmia. Ang swerte talaga ng babae, puno ng mababait na kaibigan.

"Anak, 'wag mo naman ipahalata na kinakabahan ka. Sige ka baka hindi sumipot ang bride mo."

Agad akong kinabahan sa sinabi ni Mama. No, hindi pwede. Matapos ng lahat ng pinag daanan namin ni Carmia ay wala ng makakapigil pa sa akin.

After so many years of just staring into someone else's eyes, since she came into my life, all that has changed. Lahat nagbago. Kahit lagi ko siyang inaasar, lagi kaming nag-aaway, kabaliktaran naman niyon ay ang pagtibok ng malakas ng puso ko. Ewan ko ba, sa tuwing nakikita ko siyang naasar sa mga pang-aasar ko ay kinikilig ko. 

Ilang minuto na ang dumaan, wala pang Carmia o Oliver na nagpakita sa akin. Lahat ata ng kaba ko na para sa saya ay mapapalitan ng lungkot. Fuck. Hindi pwedi. 

Sa mga nagdaang buwan, nakikita ko na ang sarili ko kasama siya. Mas gugustuhin ko ng makita ang sarili kong ngumingiti ng sya ang dahilan. Mas gugustuhin ko ng ako ang dahilan ng mga pagtawa niya, na ako ang dahilan ng ag-uwi niya, na ako ang tinitibok ng puso niya.

"Okay na! Naka set na lahat, yung bride mo okay na bro!" Malakas na sigaw ni Oliver sa loob ng simbahan. Agad na nanlaki ang mga mata ko ng mapansin ko sina Mama at Papa na napakunot ang mga noo, nanlalaki din ang mga mata animo'y may ginawa akong masama.

Agad kong dinalo ang lalaki at hinigit ang kanyang braso para makapag usap kami ng maayos at tahimik. Baka ano pa isipin nina Mama na itinakas ko lang mapapangasawa ko!

"Okay na ba ang lahat? Bulong ko sa lalaki.

Nakangiti itong tumango-tango. Animo'y masaya pa kaysa sa akin. "Oo, bro. Nagbibihis na nga si Mia e."

Ngumiti ako sa narinig ko sa sinabi ng lalaki. Ayokong ipahalata sa kanya na excited akong makita ang kaibigan niya. Alam niyo yun? Yung tipong hindi mo naman inaasahan pero mababaliw ka ng husto.

A smile plastered on my lips as I watched the woman walk towards me. Even if her face is covered with a veil, you can still see how beautiful she is. A piece of tulle fabric that complements the dress, but it does not have to be, kahit anong suot niya, maganda pa rin siya. Kasama niyang maglakad si Mama at Papa, ang bestman ko naman ay si Daven, kaibigan ko. My heart is racing with excitement, joy, and happiness. Pero meron sa akin na may biglang kirot sa puso ko. I could clearly see how sad her eyes were. hindi ko alam kung para saan ang dumaan na lungkot sa mga mata niya.

Hindi ba siya masaya, dahil sa akin?

Ayaw niya na ba?

Alam kong napipilitan lang siyang pakasalan ako. Sa una pa lang alam kong ginagawa niya ito dahil sa bahay. Eto kasi ang iniwan ng mga magulang niya sa kanya kaya niya ito pinahahalagahan ng mabuti. Mahal niya ang bahay, pero hindi ako.