Güzel Kızım | Texting (✔)

~ Anılar 1 ~

Selam canlarım ben geldim💖

Nasılsınız bakalım😊

Size güzel ve uzun bir bölüm getirdim😻

Umarım beğenirsiniz☺️

☁️ Keyifli Okumalar ☁️

Bölüm Şarkısı: • Nalbur- İlk Gördüğümde Anladım

Yaz sabahı camdan içeri süzülen hafif rüzgar  kestane saçlarımı okşuyordu. Elimdeki kitabı masaya bırakarak ayağı kalktım. Yarı kapalı olan stor perdeyi sonuna kadar açarak içerinin daha fazla hava almasına izin verdim.

Şarjı dolmuş telefonumu elime alarak rehberden Yusuf Ada'yı aradım.

Neşeli çıkan sesim ile " Günaydın sevgilim. " Saat 09.00 sularındaydı ve gün çoktan ağarmıştı.

"Sana da günaydın sevgilim. " Uyku mahmuru sesi ile yüzümde oluşan gülümsemeye engel olamamıştım.

"Ama saat dokuz olmak üzere. Uyulur mu bu saate kadar?" Yusuf Ada'nın  " Sen ayçiçeğisin sevgilim. Güneş doğduğu an uyanıyorsun." Dudaklarımda memnun bir gülümseme oluşmuştu.

"Hadi, hadi. Uykuculuğu bırakta piknik yapalım. Hava çok güzel." Yusuf Ada mayışık bir sesle " Ama iki saat daha uyusaydık." Dudaklarımdan küçük bir kıkırdama çıkmıştı. " Mızmızlanma istemiyorum. Tam iki saat sonra sahilde buluşalım. " Yusuf Ada direnmekten vazgeçmiş olacak ki " Tamam güzelim dediğin gibi olsun," demişti.

"Hadi kapatıyorum ben. Dikkat et aşk adam." Yusuf Ada'nın konuşmasına izin vermeden telefonu kapatarak mutfağa koştum.

Asılı olan önlüğümü boynuma takıp belimden bağladıktan sonra malzemeleri çıkarıp piknik için atıştırmalıklar yapmaya başladım.

Bir saat sonra piknik sepeti hazırdı. Odama geçtiğimde siyah şortlu tulumumu giyip saçımı at kuyruğu yaparak hazır olmuştum.
Parfümümden de birkaç pıst sıktıktan sonra beyaz spor ayakkabımı giyerek evden çıkmıştım.

Rahat olma sebebim; babamın birkaç günlüğüne şehir dışında olmasıydı. Yoksa bu giyimle Yusuf Ada'nın yanına gittiğimi bilseydi kesinlikle göndermez zorla da olsa eve kilitlerdi.

Hayat daha ben doğmamışken şansızlığımı tokat gibi yüzüme çarpmıştı. Annem riskli bir doğum geçiriyordu. Fakat bunu bilmesine rağmen beni doğurmakta ısrarcıydı.

Anneme çok aşık olan babam ise beni aldırtmak istiyordu. Çünkü eğer beni aldırtmasalar ya ben ya da annem ölecekmiş. Lâkin annem beni aldırtmak istememiş.

Doğum zamanı yaklaşmaya başladığın da annemin bir gece yarısı sancısı başlamış fakat benim doğmama daha bir ay varmış. Apar topar annemi hastaneye yetiştirmişler. Fakat benle beraber üç kişi girdikleri hastane de iki kişi olarak geri çıkmışlar.

Ben ve babam.

Babam o günden sonra benden nefret etmiş. Bunu ilk doğduğum zaman halamın resmimizi çektiğinde babamın bana bakışından ve beni uzakta tutup yüzünü ekşitmesinden anlamak mümkündü.

Lâkin bu hikâye de suçlu ben değildim. Hatta bu hikâyenin bir suçlusu da yoktu. Annem içinde taşıdığı canın, canını almak istememiş; babam sevdiği kadını kaybetmek istememiş ve ben. Ben ise doktorların tek çaresiymişim. Ben doğmasam bile annemin yaşama ihtimali yokmuş zaten. Doktorlar ise benim yaşama şansım varken yaşatmışlar.