ბავშვები ეზოში შევიკრიბეთ და თამაში დავიწყეთ. ტყეში დახუჭობანას თამაშს არაფერი ჯობია.
დათვლა დაიწყეს და მეც ტყეში გავიქეცი როგორც დანარჩენები. ტყეში უფრო და უფრო ღრმად შევდივარ, შემდეგ ერთ დიდ ხეს ვპოულობ მის უკან ვდგები და ველოდები თუ როდის შეძლებენ ჩემს პოვნას. ნელნელა ბნელდება და მეც შიში მიპყრობს, რადგან დიდი ხანია უკვე აქ ვარ და თან არავის ხმა არმესმის. უკნიდან ვიღაცის შეხებას ვგრძნობ და ბოლო ხმაზე ვიწყებ კივილს.
,, რა ჯანდაბა გაყვირებს?"
ნაცნობი სახის დანახვა ისე მიხარია რომ მივდივარ და ვეხუტები
,, როგორ შემეშინდა, ისე ნიკი შენი დანახვა ასე თუ გამიხარდებოდა არ მეგონა"
"არც მე"
ათი წუთის მანძილზე იქ ვიყავით, მაგრამ ძალიან ბნელდებოდა უკვე და რახან ვერავინ გვიპოვა გადავწყვიტეთ წავსულიყავით.
ტყეში ძალიან ღრმად ვიყავით შესულები და თან სიბნელე იყო ამიტომ გზას ვერ ვცნობდით, ხოდა ბრმად სიარული გადავწყვიტეთ, ან გავიდოთით ან კიდე ჩვენ სხეულებს პოლიციის ძაღლები მაინც იპოვიან.
"ტელეფონი გაქვს?" სიჩუმეს უცებ ნიკი არღვევს
"კი"
"კიდე კა-"
"ოღონდ აქ არა" არ ვაცდი წინადადების დასრულებას
"გენიოსო, მე გკითხე ტელეფონი აქ თუ გქონდა!"
"და საიდან უნდა მცოდნოდა??"
"დებილი ხარ?"
"დებილი თვითონ ხარ" ვეუბნები და ენას ვუყოფ, მან კი ღრმად ამოიხვნეშა. უჟმური.
"შენთან ჩხუბში ისე ვიყავი გართული რომ როცა ჯეიმ დაგვიძახა ტელეფონი აღარ მახსოვდა ამიტომ ოთახში დამრჩა"
"სულელი ხარ"
"და შენ სად გაქ ტელეფონი მერო სულელს მეძახი" ვამბობ, ხელებს ვაჯვარედინებ და გამომცდელი სახით ვუყურებ
YOU ARE READING
sketchbook~ nishimura niki ff
Fanfiction,,ჰაჰ, 21-ე საუკუნის აინშტაინი''გავიფიქრე, ან არა რადგან ყველას მზერა ჩემზე იყო, მათ შორის ნიკისიც რომელიც ისე მიყურებდა თითქოს საყვარელი ადამიანი მოვუკალი. ,, აბა ქალბატონო სოლჰი გამოდით და ბატონ აინშტაინს დაუდექით გვერძე, შემდეგ კი მაგალითი ამოხსე...
