sketchbook~ nishimura niki ff

თავი 14

სოლჰის POV:

დილით დროზე ადრე ვდგები, მინდა სკოლაში პირველი მივიდე. გადავწყვიტე, რომ ნიკის სკეტჩბუქი მისი მერხის ქვეშ დავდო, ამიტომ არ მინდა ვინმემ დამინახოს.

ამ გადაწყვეტილებამდე იმიტომ მივედი, რომ გუშინ დავფიქრდი და მივხვდი პირდაპირ, რომ მიმეცა ორივესთვის უხერხული იქნებოდა... პირდაპირ სახეზე დამეწერებოდა
,,ნიკი, მე ყველაფერი ვნახე" ასე რომ ეს არ მაწყობს, შერცხვენა ნამდვილად არმინდა.

მოვწესრიგდი და სკოლის გზას გავუდექი მარტო. არადა მარტო სკოლაში სიარულს არ ვარ მიჩვეული, მაგრამ ახლა სიტუაცია ასე მოითხოვს. უკვე სკოლასთან თითქმის მისულს რატომ გადავწყვიტე, რომ გავქცეულიყავი არ ვიცი მაგრამ ფაქტია, რომ გავიქეცი და სირბილის დროს ჩემმა ტელეფონმა ფრენა გადაწყვიტა... რის შედეგადაც პირდაპირ ასფალტს ჩაეხუტა

,, ვაიმეე ოღონდ არაფერი მოგსვლოდა... გთხოვ"

დავიხარე ტელეფონი ავიღე და ჯანდაბაა! არაა! ტელეფონი ტელეფონად აღარ ვარგა

ასე მოშხამული შევედი სკოლაში...

,,ყველაფერი ამ სკეტჩბუქის ბრალია!"

,, ნიკის ბრალიცაა!"

,,რას მხატავდა!"

,,პიკასო!"

,,ან მე რას მივრბოდი?!"

,,აიშ ჯანდაბა! ჩემი საწყალი ტელეფონი"

ასე ლანძღვით ავედი ჩემს კლასში და მივედი ნიკის მერხამდეც, სადაც მისი ნივთი დავდე, ნერვების დასაწყნარებლად კი გადავწყვიტე კაფეტერიაში ჩასვლა და რაიმე წვენის ყიდვა

ნიკის POV:

დილითაც კი ჩემს სკეტჩბუქზე ვფიქრობდი. ვაი თუ სოლჰის აქვს, მაგრამ არა პირდაპირ ცუდზე რატო ვფიქრობ, ჯერ სკოლაში მივალ და კარგად დავძებდნი, ხო, ასე მოვიქცევი.

სკოლაში მივდიოდი და თან გული ხელში მეჭირა, მაინც კრახზე ვფიქრობდი. ეხლა იფიქრებთ განა რა მოხდება თუ ნახაო, მაგრამ მერე ეს როგორ ავხსნა