Kahve Damlaları 2| Çağlar Söyüncü

22- Gülmeyen Kader

Bölüm şarkısı: Tanrının İşi - Dolu Kadehi Ters Tut🎵

"Milli futbolcu Çağlar Söyüncü arabasıyla kaza yaptı."

Gözlerimden yaşlar akarken evden çıkmak için ayakkabılarımı giydiğim sırada telefonum çaldı. Çağlar arıyordu. Muhtemelen oradaki biri arıyordu.

"E-efendim?"

"Merhaba, Eda Hanımla mı görüşüyorum?"

"Evet evet. Ne oldu? Çağlar iyi mi? Lütfen bir şey söyleyin!" dedim ağlamamaya çalışarak.

"Merak etmeyin. Şimdi ambulansla hastaneye götürüyoruz."

"Tamam hemen geliyorum. İyi değil mi?"

"Şimdilik durumu kontrol altında hastanede daha detaylı inceleyecekler."

"Tamam.." dedim ve kapattım.

Mumlara üfleyip evden çıktım. Ağlayarak arabayı sürüyordum. Benim yüzümden olmuştu! Ona gitmesini ben söylemiştim! Babam da benim yüzümden ölmüştü, ona böbreğimi verememiştim. Güneş de benim yüzümden ölmüştü, onu koruyamamıştım, Çağlar da benim yüzümden kaza yapmıştı!

Adamın söylediği hastaneye geldiğimde hızlıca içeri girdim.

"Pardon Çağlar Söyüncü nerede? Hangi odada? İyi mi?" dedim danışmadaki kadına.

"Hanımefendi sakin olun, neyi oluyorsunuz?"

"Sevgilisiyim."

"Peki. Şu formu doldurur musunuz?"

"Sonra doldururum, önce onu göreyim. Nerede o?" dedim aceleyle.

"Hastane prensipleri gereği önce formu doldurmanız gerekli. Zaten şu an acilde. Göremezsiniz."

"Tamam. Formu verin hemen doldurayım."

"Buyurun." dedi ve kağıdı uzattı.

Kağıdı okunması zor bir yazıyla hızlıca doldurduktan sonra kadına tekrar döndüm.

"Şimdi görebilir miyim?"

"Hanımefendi acildeyken göremezsiniz."

"Ama ben de doktorum izinim var."

"Kartınızı görebilir miyim?"

"Bir saniye." dedim ve çantamı karıştırmaya başladım ama yoktu.

"Telefonumda olması gerekiyor." dedim ve bu sefer de galerime baktım ama bulamadım.

"Yok. Ama bakın cidden İngiltere'de Brighton and Sussex mezunuyum. Hatta fotoğraf var-"

"Kartınızı görmedikçe mezuniyet fotoğraflarınız hiçbir işe yaramaz."

"Kartımı görmeniz gerekiyor yani?!"

"Evet."

"Tamam. Acilden çıkması ne kadar sürer?"

"En az iki saat."

"Peki." dedim ve dışarı çıkıp Ceren'i aradım.

"Ceren nerdesin?"

"Sana da merhaba. Noldu?"

"Nerdesin?!"

"Evdeyim nerede olabilirim. Ama sen iyi misin?"

"Tamam şimdi acilen evime git ve odamda masamın üstünde olan hastane kimlik kartının fotoğrafını at. Acilen, çok çabuk."

"Tamam da niye ki?"

"Çağlar kaza yapmış Ceren." dedim ağlayarak.

"Ne! Nasıl! İyi mi?"