"And all shall know the wonder
I will sing a song of purple summer"
***
Het zwarte, verschrompelde gezicht van de man zag eruit alsof het wilde schreeuwen, maar op het geknetter van de vlammen na, was het doodstil. Misschien had hij ons uit willen s...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik glimlach als ik haar het boekje voor bij de activiteit aangeef - in het Nerineaans, zodat de kans het grootst is dat ze het wel kan lezen. "Het is jouw activiteit," zeg ik, terwijl ik haar afwachtend aankijkt, "dus ga je gang."
Even staart ze verdwaasd naar het boekje, terwijl ze duidelijk probeert te achterhalen wat nou eigenlijk de activiteit is. Als de puzzelstukjes in elkaar lijken te vallen, worden haar ogen groot en betrekt haar gezicht. "Eh, ja." Ze slikt, bladert het boekje door en probeert het dan terug in mijn handen te duwen. "Jij houdt van lezen, dus jij mag dat deel wel doen," zegt ze, terwijl ze opgelaten op haar benen heen en weer wipt.
Ik steek afwerend mijn handen in de lucht, maar kan een glimlach niet helemaal onderdrukken. "Jij wilde deze activiteit graag doen," help ik haar herinneren, "dan laat ik het ook graag aan jou."
Het meisje klemt haar kaken op elkaar en werpt me een giftige blik toe, maar richt haar zure blik dan snel weer op het boekje. "Heel fijn," snauwt ze, terwijl ze onrustig heen en weer beweegt en naar het boekje tuurt alsof het dan in brand zal vliegen, zodat haar probleem opgelost is. "In dat geval kies ik ervoor om gewoon de wandelroute te volgen zonder het lezen erbij, want lezen is stom." Haast triomfantelijk, alsof daar geen weerwoord op te bedenken is, steekt ze het boekje weer naar me uit en kijkt me uitdagend aan.
Ik verberg mijn eigen tevreden blik achter een frons, quasi-verbaasd. "Waarom heb je deze activiteit dan uitgekozen?"
Nessa haalt haar schouders op en ontwijkt mijn blik. "Omdat ik gewoon iets wilde doen," bromt ze, terwijl ze me nog steeds het boekje voor houdt.
"Dat mag." Ik tik tegen het boekje aan en laat mijn glimlach doorbreken. "Ik ben wel benieuwd," lieg ik. De wandeltocht is een van de activiteiten die al sinds het ontstaan van de Bijeenkomst hetzelfde is, en die de eerste keer al niet echt heel interessant is. Voor de afgezanten die hier maar één keer zijn - en die weinig educatie over internationale geschiedenis hebben genoten - is het best een prima activiteit, maar het boekje vlug doorbladeren was voor mij al genoeg om te weten dat het me niets interessants te bieden heeft. Ik kom hier al jaren en ik ken de geschiedenis van het eiland waarschijnlijk beter dan welk lid van de Hoge Raad het ook in elkaar geknutseld heeft. "Vertel."
"Ik ga niet lezen," zegt Nessa resoluut, haast grommend. Ze werpt me nogmaals een vuile blik toe en slaat haar armen dan over elkaar heen. Toch glimt er paniek in haar ogen, galmt het na in haar stem, verborgen onder haar koppigheid. Ze kan het niet, dat weten we allebei. Toch weigert ze het te zeggen.
"Nessa." Het lukt me om haar recht aan te kijken. Ze lijkt niet echt kwaad nu, niet dreigend. Voor één keer heb ik écht de overhand. Ik laat mijn stem afdalen tot een kalme, maar indringende toon. "Lees voor," beveel ik haar dan.
Ze stapt achteruit. Hoewel ze haar hoofd opgeheven houdt en ze haar voeten enkel steviger op de grond plant, lijkt ze steeds nerveuzer te worden. "Nee," antwoordt ze, net zo indringend, maar aanzienlijk meer gespannen. Met opeengeklemde kaken, weigert ze te gehoorzamen en weigert ze om toe te geven waarom niet.
