PSYCHO

Απόφαση.

"Τον χάνουμε!". Το αμάξι σταμάτησε απότομα και ένιωσα το σώμα μου να τραντάζεται.

Προσπαθούσα τοσο πολυ να κρατηθώ ξύπνιος αλλά μια μια οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν. "Tess?" Προσπάθησα να φωνάξω αλλά ποιό πολύ σαν ψίθυρος ακούστηκε πρίν χάσω εντελώς τις αισθήσεις μου.

Tessas'POV
Ο Dylan μπήκε στο δωμάτιο με καθαρά ρούχα πλέον απο τα αίματα και κάθισε στην καρέκλα διπλα απο το νοσοκομειακό κρεβάτι.
Πηγα να μιλησω αλλα με προλαβε εκείνος.
"Ο Eric μιλάει με τους γιατρους. Η πορεία του ειναι σταθερή και δεν υπάρχει κίνδυνος Τεσσα, ο Aron ειναι μια χαρά" η ανακουφηση που με διαπέρασε ήταν μεγάλη και ένιωσα να χαμογελώ μόνη μου ασυναίσθητα.

Ο Dylan βλέποντας με γέλασε και αυτός και μου έκανε νόημα να κάνω άκρη στο κρεβάτι. Τον κοίταξα παραξενεμένη και εκείνος ήρθε και προσεκτικά ξάπλωσε δίπλα μου, αφήνοντας το όπλο του στο κομοδίνο χωρίς να τον απασχολεί το γεγονός πως αν κάποιος γιατρός έμπαινε θα το έβλεπε.

"Τι κάνεις;»"τον ρώτησα γελώντας και εκείνος απλά έκλεισε τα μάτια του.

"Πότε μπορώ να τον δω;" αγνόησα το γεγονός πως δεν μου απαντούσε και τον σκουντηξα στον ώμο.

"Dylan;"

«Μην με αγνοείς θα σε στραγκαλίσω» του είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου και εκείνος άφησε ενα γελάκι να του ξεφύγει.
«O Aron χρειάζεται ξεκούραση! Δεν έχει ξυπνήσει ακόμα αλλά και οταν ξυπνήσει δεν θα τον δεις για τουλάχιστον λίγες μέρες. Είμαι σίγουρος πως μόλις σε δει θα θέλει να φύγετε απο το νοσοκομείο και έπειτα να πάει να βρει αυτούς που ευθύνονται για ολα αυτά και να τους σκοτώσει ο ίδιος. Οπότε θα κάνεις λίγη υπομονή ώσπου συνέλθει γιατί δεν θα έχει καλή κατάληξη." τον άκουσα προσεκτικά και όσο και αν ήθελα να του παω κόντρα, είχε δίκιο.

«Dylan;"
«Τι ειναι παλι;» ρωτησε αγανακτισμένος και έριξε το εκνευρισμένος βλέμμα του πάνω μου. Μολις όμως είδε την έκφραση μου σοβαρεψε απότομα και καθισε καθιστός πάνω στο κρεβάτι.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε προβληματισμένος.Αναστεναξα και ετριψα τις παλαμες μου μεταξύ τους προσπαθώντας έστω λίγο να περιορίσω το άσχημο συναίσθημα που πήγαινε να μα καταβάλει εξαιτίας της ερώτησης που πήγαινα ν ξεστομίσω.

«Εγω φταίω ετσι;» η ερώτηση αυτη πόνεσε ακόμα περισσότερο απο οτι περίμενα και έφερα τα γόνατα μου κοντά στο σώμα μου, αναζητώντας παρηγοριά.
Με κοίταξε στην αρχή έκπληκτος με ρην ερώτηση μου αλλα έπειτα το βλέμμα του με κοίταξε στοργικά και ισως και λιγο ενοχικα γιατι ήξερα ποια θα ηταν η απάντηση.