PSYCHO

Εκτός Εαυτού.

Ρίχνοντας κρύο νερό στο πρόσωπο μου κοιτάχτηκα στον καθρέπτη πάνω απο τον νιπτήρα.

Αυτη την φορα η απόφαση ήταν δικη μου και την ειχα ήδη πάρει.

Δεν ήταν μόνο οι φωνές που με βασάνιζαν...
Ο πόνος στο στήθος λες και κάποιος έσκαβε την καρδιά μου ήταν αδιανόητος. Οι ενοχές έτρωγαν για ακομα μια φορα καθε ιχνος θετικού συναισθήματος που είχα μέσα μου.
Πάντα ετσι θα είναι...
σκέφτηκα καθως έβαζα πλεον τα ρούχα που είχε ακουμπήσει ο Dylan στο κρεβάτι.
Απο τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου έφερνα τον πόνο. Στον αδελφό μου, στην αδελφή μου που δεν μπόρεσα ποτέ να την ευχαριστηθώ καθώς οταν έφυγα ηταν μικρή ακόμα και τέλος στην μητέρα μου. Η μαμά μου που ακομα και αν πριν λίγο καιρό έμαθα πως δεν είναι η πραγματική μου, ήταν παντα εκει για έμενα, με έκανε να νιώθω πως ισως δεν ήμουν τοσο άρρωστη οσο οι άλλοι νόμιζαν. Οι άλλοι, στην πραγματικότητα ήταν ενα πρόσωπο, ο Τομας!

Στην θύμηση του το χέρι μου έσφιξε το κορδόνι της φόρμας σφιχτά. Έμεινα να κοιτάω τα νοσοκομειακά ρούχα που είχα ακουμπήσει ατο κρεβάτι και άφησα ένα γελάκι να μου ξεφύγει. Ο μόνος λόγος που δεν άκουσα τις φωνές εκεινη την βραδιά ηταν επειδή όντως ήθελα να τους κάνω χαρούμενους. Τους γονεις μου! Τα άτομα που μου έδιναν ζωή και πάντα προσπαθούσα να τους φέρω την ευτυχία που είχαν τοσο στερηθεί...

Τελικά μόνο ένας απο τους δυο την άξιζε.

Βγήκα στον διάδρομο κοιτώντας προσεκτικά γύρω μου και βάζοντας την κουκούλα απο το φούτερ μου βάδισα προς την έξοδο. Πλησιάζοντας η μυρωδιά της βροχής μου πρόσφερε ενα είδος γαλήνης που χρειαζόμουν και οταν οι σταγονες συγκρούστηκαν μετο πρόσωπο μου δεν χρειαζόταν πλέον να κρατάω τα δάκρυα μου.

Τον τελευταίο καιρό ένιωθα μια συναισθηματική ένταση που δεν μπορουσα να διαχειριστώ. Ισως να ξανα νιώσω μετα απο καιρο πως υπήρχαν άτομα που νοιάζονταν για εμένα αλλα και εγω για αυτά με τάραζε. Ισως απλα ηξερα βαθιά μέσα μου πως δεν θα μπορούσα ποτε να είμαι κοντά σε αυτους τους ανθρώπους. Η τοξικότητα θα κατάστρεφε τα πάντα στο διαβα της και για μια ακόμα φορα θα εμένα μονη μου. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήμουν η ίδια. Και δεν θα μπορούσα ποτε να ξαναγίνω

Άρχισα να κατεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά με τα χέρια μου στις τσεπες της φόρμας. Προχώρησα γρηγορα θελωντας να απομακρυνθώ πριν καταλάβει ο Dylan πως έφυγα αλλα δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την σκέψη το σωμα μου τραβήχτηκε με δυναμη πισω εξαιτιας της δυνατης λαβης ξαποιου γύρω απο το μπρατσο μου.