PSYCHO

Της μοιάζεις.

Ο ψυχικός πόνος πολλές φορές είναι χειρότερος απο τον σωματικό και σου αφήνει πληγές που ο χρόνος δεν μπορεί να γιατρέψει. Υπάρχουν πληγές που καταφέρνεις και τις γιατρεύεις με τους αγαπημένους σου και άλλες που δεν επουλώνονται ποτέ.
Δυστυχώς οι πληγές οι δικές μου ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία. Από μικρή φοβόμουν το σκοτάδι μάλιστα πίστευα πως σε αυτό μπορεί να παθαίνει κανείς.
Ποιός θα περίμενε όμως πως μόνο πλέον στο σκοτάδι οι δαίμονες μου ηρεμούν.

Πήρα ένα τυχαίο λεωφορείο χωρίς να γνωρίζω την κατεύθυνση. Ο καιρός ήταν σχετικά συννεφιασμένος και μουντός. Ήταν πολύ πρωί ακόμα γύρω στις 7 από τι έμαθα από την ηλεκτρονική πινακίδα και το λεωφορείο ήταν σχεδόν άδειο. Κατέβηκα μετα από δύο στάσεις μαζί με έναν άλλο άντρα. Άρχισα να περπατάω νιώθοντας κάποιον από πίσω μου. Μπόρεσα και είδα από την αντανάκλαση ενός τζάμι αυτοκίνητο πως ήταν ο τύπος από το λεωφορείο. Δεν σταμάτησα, άρχισα να βηματίζω ποιο γρήγορα και ένιωσα το χέρι του να με τραβάει απότομα. Γύρισα και χώνοντας του μια γονατια άρχισα να τρέχω. Έστριψα σε ένα στενό και σταμάτησα το τρέξιμο ελπίζοντας να με έχει χάσει. Το σώμα μου συγκρούστηκε με τον τοίχο ενώ το χέρι του βρέθηκε να μπλοκάρει το σώμα μου.

"Αφεντικό την βρήκα" ήταν η μόνη λέξη που είπε πριν καρφώσει μια ένεση στον λαιμό μου.

2 ώρες μετά

Άκουσα ψιθύρους, και με λίγη προσπάθεια άνοιξα τα μάτια μου. Ένας Άρον πολύ εκνευρισμένος μιλούσε στο τηλέφωνο καθώς προσπαθούσε να κάνει ησυχία μάλλον για να μην με ξυπνήσει. Είχε γυρισμένη πλάτη και φόραγε μια γκρί φόρμα με μια μαύρη μπλούζα από πάνω. Κάθε τόσο πέρναγε το χέρι του από τα μαλλιά του και έβριζε. Δεν ήθελα να τον διακόψω αλλά μόλις γύρισε και με είδε με γρήγορες κινήσεις έκλεισε το κινητό και ήρθε και έκατσε δίπλα μου.

" Όλο μαλακίες κάνεις το ξέρεις;" Είπε απότομα και ένα τσούξιμο στον λαιμό μου με έκανε να ξαπλώσω πίσω. Εκείνος με κοίταξε ανήσυχος και ακούμπησε τα δάχτυλα του στον λαιμό μου στο σημείο που μου είχε κάνει ο άλλος την ένεση.

Το σώμα μου ανατριχιασε από την επαφή και εκείνος είμαι σίγουρη πως το ένιωσε μιας και χαμογέλασε πονηρά. Δεν κράτησε όμως για πολύ.

" Γαμωτο θα τον σκοτώσω, του είπα να μην σου βάλει καμία ένεση" ξεφυσηξε και έκανε να σηκωθεί, πήγα να τον σταματήσω αλλά ο ξαφνικός πονοκέφαλος δεν με άφησε.

"Μην σηκώνεσαι γαμωτο" είπε και κάθησε πάλι. Χάιδεψε το μάγουλο μου μέχρι που έφτασε στα χείλη μου. Πέρασε τον αντίχειρα του από πάνω τους και εκείνη την ώρα χτύπησε η πόρτα. Σηκώθηκε και άνοιξε την πόρτα, στην οποία βρισκόταν ο τύπος που με κυνηγούσε πριν.

Ο Άρον τον κοίταξε εκνευρισμένος ενώ εκείνος ζήτησε συγγνώμη.

" Ο πατέρας σου έχεις έρθει και θέλει να σε δεί" είπε και έφυγε.

" Πρέπει να πάω κάτω" είπε
" Δεν θα κουνηθείς από εδώ αλλιώς θα υπάρξουν συνέπειες" συνέχιζε και σηκώθηκε να φύγει. Όμως δεν ήταν σήμερα μαζί του η τύχη μιας και στην πόρτα βρισκόταν ο πατέρας του με το βλέμμα του κολλημένο πάνω μου.

Πήγε να πλησιάσει αλλά ο Άρον μπήκε μπροστά.

" Δεν νομίζω ότι εδώ είναι το κατάλληλο μέρος για να συζητήσουμε πατέρα."

" Της μοιάζεις πολύ" είπε και γέλασε.
"Περισσότερο από όσο φαντάζεσαι" συνέχισε γελώντας πικραμένα και έμεινα να τον κοιτάζω περίεργα.

" Μην με κοιτάς έτσι για την μητέρα σου λέω, " είπε απλά  ένιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος.

" Τι λες;" ρώτησε ο Άρον.

" Ο Άρον δεν έχεις ιδέα με ποιού κόρη πας να μπλέξεις" είπε και ο Άρον με κάρφωσε με το βλέμμα του.

Τι σκατα;;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αυτό ήταν για σήμερα, το ξέρω είμαι απαράδεκτη άργησα αλλά είχα κάποια προβλήματα υγείας ♥️

Καλό μήνα αν και καθυστερημένα ✨

Θέλω γνώμες και πατήστε το αστεράκι ⭐

Τα λέμε στο επόμενοοο

Καληνύχτααα

-Αννα