𝐆𝐄𝐓𝐀𝐖𝐀𝐘 𝐂𝐀𝐑

𝐀𝐒*𝐇𝐎𝐋𝐄!¡

YEAR: June, 2012
PLACE: NEW YORK, MONTANA

Gözlerinden başlar ufak bir titreyiş, sonra kalp çarpıntısı. Hissedilmez duvarların yıkılır, parçalanır un ufak olur. Kırık kalbin aynasını ellerinle tutmak istersin, kanayacağını bile bile derinin altında o acıyı hissede hissede yapmaya devam edersin. Ayak uçlarından, gözlerine her yerinde yayılan sızı sana bir şeyleri unutturabileceğini düşündürür.

Ama yapamaz. Dayanılmaz acının sonrasında, ruhsal olan gelir ufak ufak. Ağlamak istersin, göz yaşların kurur. Pınarlarındaki damlalar sana rağmen, hissetiğin kırgınlığa rağmen akmamak için direnir. Biter, parçalanır. Ama akmaz o göz yaşları. Sonra birden, kesikler bile artık işlemediğinde inatla akmak istemeyen göz yaşları sanki sana bir odayı dolduracakmışçasına akacağını düşündürerek inmeye başlar.

Aslında o kadar çok değildir, sadece sen insanların yaptığı yüzlerce davranış gibi kaosun en tepesine kendini yerleştirirsin. Kaosun tüm sebebi sensin gibi gelir ama sen noktasından bile küçüksündür. Bunu fark ettiğinde ise, kendini değersiz hissetme başlar. Bu kadar küçük olduğu için bedenine karşı şefkat duyamazsın. Bedenin senin bedeninden uzak, utanılması gereken bir şey olur zamanla.

Zaman her şeyin ilacı diyen herkesi sikeyim. Zaman sadece acının boyutunu arttırıp nefret duvarlarını indirir. Ben nefret ettikçe güçlü kalabiliyordum. Nefret etmek tüm duyguları kenarda bırakıp onda topluyordu tüm ilgimi. Beni diri tutuyordu. Zaman geçtikçe nefretimin verdiği zarar azaldı, diğer duygular yerini aldı.

Yataktan çıkmak istemedim. Saatlerce orada kalabilsem, düşünmeden kalır okb krizlerine kapılır ve nefesim kesilerek canımın vücudumdan ayrılmasını seyrederdim. Güzel olabilirdi. Ölüm... Sessizlik. Zihnimin içindeki onca fısıltının artık konuşacak birini bulamayarak susması. Bazen o kadar cazip geliyor ki bu seçenek. Atlamak istiyorum içine. Ama yapamıyorum.

Kapının kaçıncı kez çaldığını anlamadığım sesini yeniden duymamla, akan maskaramı düzeltmekle uğraşmadan piyanonun üzerindeki ellerimi çekip göz kapaklarımı yavaşça araladım. Oturduğum yerden kalkıp kapıya ilerleyerek düşünmeden açtım ve gördüğüm kargo ile tebessüm ettim. Elinde çiçek buketi vardı. Birini tahmin ediyordum ama bilmiyordum. "Rowena Depp?"

"Benim." Adam çiçeği bana uzattı. "Bu çiçekler size. Şurayı imzalayın." Alıcı kısmına imzamı atıp güzel, mor renkli saksıdaki çiçeği koluma alarak zigon sehpasına bıraktım. Üzerinde küçük bir not bulunuyordu. Sırıtarak notu alıp kapağını araladım.

Çiçekler için teşekkür ederek çiçek almak ne kadar akıl karı bilmiyorum ama teşekkür ederim. Bu arada, yıldız çiçeği sabrı temsil eder. Ben orada sadece partinin bitmesini isteyerek sabrederken, sen belki durumu güzelleştiren tek şeydin.
H.C

Henry Cavill... Tanıdığım çoğu adamdan daha kibar, daha nazik ve daha yardımsever. Gerçekten iyi birine benziyordu. Partnerleri kesinlikle şanslıydı. Bu jesti ise ayrı hoşuma gidiyordu. Düşünüldüğünde böyle bir şey yapmasına asla gerek yoktu ama jestime jest ile karşılık vermek, çok hoştu. Başka ne derdim bilemiyordum.

Yıldız çiçeğimi koluma alıp masaya bıraktım ve ellerimi çırpıp yapraklarını okşadım. Koşarak merdivenlerden çıkıp odama ilerleyerek gardırobumun altında bulunan bu yıl için ayırdığım anı kutumu alıp yatağa oturdum.

Notu özenle yerleştirdikten sonra kapağı kapatıp yüzümde geniş bir gülümsemeyle aşağıya indim. Telefonuma o dakikada gelen bildirimle kendimi koltuğa atıp mesajı açtım. Bu mesaj asistanım Carla'dan geliyordu. Televizyonu açmamı ve söylediği magazin kanalına gelmemi istiyordu. Hepsini yapıp durdum. Bir konuşma programıydı bu. Ve beni konu alıyordu.