Trouvaille🥀(Sasusaku Fanfiction) [TAMAMLANDI]

She got you mesmerised while ı die

Onları içeriye girdiğini gördüğümde bedenim buz kesti.

Kendi içimde onları görmeye hazır olduğumu düşünüyordum ama bu görüntünün bana hissettirdiği duygu beni o küçük odada sıkış sıkış yaşamaya zorladıkları zamanki gibiydi.

Elimi göğüsüme koydum.

Gerçek değildi.

Artık tüm olanları geride bırakmıştım.

"İyi misin, Sakura?"

Elini omzuma koyan Hinata'ya bakıp gülümsedim.

"İyiyim."

Cevabımdan tatmin olmadığını bilsem de omzumu sıktı.

"Hep iyi ol."

Dikleştim.

Haklıydı.

Şu anda bu durumda olmak onlara kendimi zavallı göstermekten işe yaramazdı.

Onlara bakmadan mini bilgisayarımı açtım ve kendi evraklarını düzenleyip kısık sesle Sasukeyle konuşan Naruto'ya döndüm.

"Naruto, taraflar ihaleyle ilgili önce teklif yapacaklar, sonra şartlar konuşulacak değil mi?"

Naruto dik dik bana baktı.

"Evet, öyle. Bu yüzden senle Hinata'yı ihalenin ilerleyen dakikalarında piyasaya süreceğiz."

Sasuke, masada eğildi.

"Bir sorun mu var? Yoksa sabotaj planı mı yapıyorsun?"

Küçümseyici bir ses tonuyla söylediği şeye karşı sinirim tepeme çıkarken sırıttım.

"Siz hayal dünyasından çıkarsanız belki de planlarımı yapmaya başlarım, sarf ettiğim en küçük bir cümleden bile böyle anlamlar çıkaracaksanız sizinle neden çalışmaya devam ediyorum ki?"

Sasuke'nin gerildiğini hissetiğimde sert bir hamle yapacağını biliyordum.

Naruto elini kaldırdı.

"Bu benim kumarım ve Sakura piyonum bunun sonuçlarına bırak da beraber karar verelim, Sasuke...Ayrıca, Sakura haklı, hiç bir kadını kullanmamalıyız değil mi?"

Hinata yanımda homurdandı.

Ona bakmadı ve kürsüye çevirdiği bakışları sertti.

"Cehennemde yanacaksın, Naruto."

Naruto bembeyaz kesildi.

Ellerimi birbirine kavuşturdum ve kendimi sakinleştirdim.

İyi olacaktım, bu günü atlatacaktım.

Annemin kızı olacaktım, o güçlüydü...Çok güçlüydü, bende öyle olacaktım.

"Hoşgeldiniz."

Duyduğum gür sesle beraber gözlerimi açtım, Hinata ve diğerleri ayaklanınca bende ayaklandım.

Göz ucuyla Akatsuki cephesine baktığımda onlar da ayaklanmıştı.

Obito'yu gördüğümde bir anlığına gözlerim büyüdü.

Onunla son görüşmemizden bu yana böyle karşılasacağım aklımın ucuna gelmezdi. Beni bıraktığında her türlü şeyimden yararladığına inanıyordu.

Beni bir karadeliğin içine sürdüğünü ve oradan çıkamayacağımı düşünüyordu.

Ama ben değişmiştim.

O mezarın başında değişmiştim.

Gözlerimi ondan çektim ve adamın konuşmasına odaklandım.

Obito beni fark etmişe benzemiyordu.