Trouvaille🥀(Sasusaku Fanfiction) [TAMAMLANDI]

Your love is killing me

Sakura'ya hislerimi itiraf ettikten sonraki süreç benim için çok zorluydu.

Çünkü kendimi bir kadının yanındayken duygularımı kapatmak sadece ihtiyacımı gidermek üzerine eğitmişken şimdi tüm öğretilerim çöpe gitmişti.

Kendime hakim olmam gittikçe güçleşiyordu.

Ama beni daha da korkutan şey kendime hakim olamazsam ona yapabileceklerimdi.

Siktir! Libidom üzerinde bile tüm kontrol ondaydı.

Ama işin bir de şu gerçeği vardı ki ondan ayrı kaldığım bir yıl boyunca bile hiçbir kadını yatağıma almayı bırak dokunmamıştım bile...

Aslında Naruto biraz bu konuyla ilgili beni barlara götürse de orada yakınlaştığım her kadının yerine Sakura'yı hayal etmekten kendimi alamamıştım.

Bu durum onu yatırımcılar buluşmasında gördüğümde gittikçe hastalık boyutuna gelmişti ama hiçbir şekilde ona hissettirmemeye çalışmıştım.

Bu gerçekten verdiğim en büyük sınavlardan biriydi.

Ama sonuçta onu elde etmiştim.

Ve benim bu dünyada elde edemeyeceğim hiçbir şey olmadığı gerçeği bir kez daha bana göz kırpmıştı.

Evet hala egoistin teki olmama rağmen Sakura bile bu özelliğime karşın beni seviyordu...

Ama ellerimi ondan uzak tutmak gittikçe zorlaşırken kendimi kaybetmek korkuyordum.

Çünkü ilk defa bir kadını bedeni için değil maneviyatı için seviyordum.

******************

"Beni gerçekten sevdin mi?"

Temari gözlerimin en içine baktı tereddütsüzce baktı.

"Evet sevdim."

Derin bir nefes alma isteğimi güçlükle bastırdım.

Ama içimde bir yerlerde sanki kalbimdeki ağırlığın bir kısmının yok olduğunu biliyordum.

Temari yüzüme bakmaya devam etti.

"Zaten ne geldiyse başıma seni sevdiğim için geldi."

Tek kaşımı kaldırdım.

"Seven insan neden ihanet eder peki?"

İhanet sözcüğü ağzımda berbat bir tat bırakmıştı ama umursamamaya çalıştım.

Temari gözlerinden akan birkaç damla yaşı elinin tersiyle sildi.

"O gün senin evinden çıkarken şirketle ilgili olduğunu düşündüğüm bir bilgisayarı aldığım doğru ancak onu asla Akatsuki'ye vermedim."

Nasıl unutabilirdim ki...

O günü, o geceyi, yaşadıklarımızı...

Sabah uyandığımda yatağın diğer tarafında Temari'yi bulmayı beklerken karşılaştığım soğukluğu...

"Neden inanayım sana?"

Omuz silkti.

"İster inan ister inanma gerçek bu...Bilgisayarı verebilirdim ancak vermedim, veremedim...Onun yerine onlara evinde hiçbir şey bulamadığımı söyledim ve düzenlediğim sahte belgeleri vermekle yetindim. Çünkü bir kanıt vermeseydim kardeşim ölecekti."

İnanmak istedim.

Ama hala o zamanki kalp kırıklığımın acısı tazeydi.

Ne kadar üstünü kapatmaya çalışsam da bu olaydan uzaklaştıramadığım zihnim düşüncelerimi dalgalandırarak büyütüyordu.