Rebound | 2Min [✓]

0.21

Kim Seungmin'den

Minho'nun oturma odasında oturuyordum, iki dakika önce yaptığım bir şakaya gülüyorduk.

Bir yandan da sandviçlerimizi yerken oturup film izliyorduk, "Ahhhhhhhhh hâlâ acıkmış." Büyük olan inledi, gözlerimi devirdim.

Sandviçlerimden birini ona fırlattım ve ikimizin de kahkahalara boğulmasına neden olarak ona göz kırptım. Bu nasıl olmuştu?

Dürüst olmak gerekirse ben de bilmiyorum, birbirimizi gerçekten bir aydan daha az süredir tanıyorduk ama tuhaf bir şekilde ikimiz de birbirimize güveniyorduk.

İyi düşünün, ikimiz de birbirimizi kendi çıkarlarımız için kullanıyorduk birbirimizi sevdiğimiz için değil, acı çektiğimiz için.

"Pizza da ısmarlayalım, neden sandviçlerin yeterli olduğunu düşündük?" Sırtımı koltuğa yasladım.

"Evet olur, birazdan sipariş verebiliriz." diye yanıtladı Minho yanıma oturmak için hareket ederken "Yarın ya da Salı boşsun, hadi bir randevuya gidelim."

Ona baktım ve evet anlamında başımı salladım, ikimiz de önümüzde ki ekrana odaklandık ta ki telefonum çalmaya başlayana kadar, arayan Hyunjin'di...

Omuzlarımı silkip, telefonumu kapattım ve kapşonlunun cebine geri koydum, Minho bana bir kaşını kaldırdı, ben de başımı salladım o da başını salladı.

"Bu fikir tuhafsa özür dilerim, başıma çok şey geldiği için saçmaladım, özür dilerim" Minho kısa sessizliği bozdu.

"Dürüst olmak gerekirse sorun değil, ikimizde de bir şeyler oluyor. Ayrıca sen oldukça tatlısın... ahaha" diye yanıtladım.

Küçük olandan aptalca bir tokat aldığımda güldüm ve başımı omzuna yasladım.

"Bilmiyorum Minho... ama sende farklı bir şey var, seni uzun zamandır tanımıyorum ama sanki yıllardır tanıyormuşum gibi."

Kendimi güvende hissettim ve kollarımı ona sardım, bu kişinin neredeyse tamamen yabancı olduğunu düşündüm ama onun yanında kendimi çok rahat ve güvende hissediyordum.

"Asla eski sevgilin kadar iyi olamayacağımı biliyorum ama umarım gününü güzel geçirtebilirim." dedim aniden.

"Hayır Seungmin, umarım tüm endişelerini unutmana yardımcı olurum." diye ekledi Minho, bu dediğine gülümsemeye başladım.

Hwang Hyunjin'den

Seungmin'in apartmanın dışında, merdivenlerde oturuyordum. Yaklaşık 20 dakikadır bekliyorum, hiçbir mesajıma cevap vermemişti veya görmemişte olabilirdi.

Bu beni hayal kırıklığına uğratmıştı, tam  olarak Seungmin'den özür dilemek ve ona kendimi açıklamak istemiştim ama o burada değildi.

Orada öylece oturdum, sessizce, soğuk ve yalnız bir şekilde, söyleyecek çok şeyim vardı ama sessizlik düşüncelerimde boğulmama neden oluyordu.

Kesinlikle boktan bir arkadaştım ama her şeyin daha fazlası vardı, kabul etmek istemezdim ama kesinlikle bir erkek arkadaşa sahip olmanın daha fazlası vardı.

Kollarında olmayı o kadar çok özlemiştim ki, "Neden bu kadar korkunç bir arkadaşım ben, özür dilerim." diye sessizce hıçkırdım.

Aradan biraz zaman geçti, telefonumu çıkardım ve saatin 23:00 olduğunu fark ettim. Muhtemelen eve falan gitmeliydim belki yarın ona mesaj atardım.

O sırada merdivenlerden çıkarken birinin nefes nefese kaldığını duydum... Seungmin.

Yorgun görünüyordu, ama mutluydu, neredeydi peki? Normalde dışarı çıkmaz ve geç saatlere kadar da çalışmazdı.

"Seungmin..." diye seslendim yorgun bir şekilde. Bana baktı, gözlerini ovuşturdu, sonra gözlerini kırptı, "Hyunjin? Burada ne yapıyorsun..." Yarı sinirli bir şekilde.

Ben bir şey diyemeden, içini çekerek kapıyı açtı ve içeri girmemi işaret etti, ben de sessizce onu takip ederek başımı salladım.

"Üzgünüm Seungmin... neden aramalarıma veya mesajlarıma cevap vermedin?" çaresiz gibiydim.

Başının arkasını kaşıdı konuşmakta tereddüt ediyordu.

"Minho ile birlikteydim, dışarıdaydım." dedi yumuşak bir şekilde.

Bu kalp benim bir parçam...

"Üzgünüm, her şey için, lütfen bunu telafi etmeme izin ver Seungmin, seni gerçekten önemsiyorum, Jeongin'den ayrıldım..."

•Rebound•
21. Bölüm Sonu

-30.05.2022-