UNICODE
ဆောင်ဟွန်း အခန်းထဲတွင် ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်များကြည့်နေစဉ် စားပွဲပေါ်ရှိ ဖုန်းမြည်သံအားကြားလိုက်ရလေသည်။
"ဟဲလို"
"ပတ်ဆောင်ဟွန်းလား"
တစ်ဖက်မှ ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်အသံကိုကြားလိုက်ရလေသည်။
"ဟုတ်ပါတယ် ဘယ်သူလဲမသိဘူး"
"အန်ကယ်က ဂျယ်ယွန်းဖေဖေပါ"
ဆောင်ဟွန်းအံ့ဩသွားပြီး ရှင်းမ်အဖေကသူ့ရှေ့တွင်ရှိနေသကဲ့သို့ မသိစိတ်အလျောက် ခေါင်းငုံ၍နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်။
"မင်္ဂလာပါ အန်ကယ်..ဒီအချိန်ကြီးမှ ဘာကိစ္စရှိလို့များလဲ"
ဆောင်ဟွန်းပြောရင်း နာရီကြည့်လိုက်သော် ညဆယ်နာရီပင်ထိုးတော့မည်ဖြစ်သည်။
"တကယ်တော့ ဒီနေ့ကဘာနေ့လဲဆိုတာ ဆောင်ဟွန်းလည်းသိမှာပါ... ဂျယ်ယွန်းကဒီလိုနေ့ဆိုရင် သူ့ခံစားချက်တွေကအရမ်းပြင်းထန်ပြီး စိတ်ထင်ရာလုပ်မိတတ်တယ်..."
"ဟုတ်"
"အရင်ကတော့ အန်ကယ်အိမ်မှာရှိတော့သိပ်စိတ်မပူရပေမယ့် အခုအန်ကယ်က အလုပ်ကိစ္စနဲ့ဂျပန်ရောက်နေတော့ ဂျယ်ယွန်းအနားမှာဘယ်သူမှမရှိဘူး..အန်ကယ်ဖုန်းဆက်တာလည်းမကိုင်ဘူးကွယ်..အဲ့ဒါ ဖြစ်နိုင်ရင် သား ဂျယ်ယွန်းဆီသွားကြည့်ပေးနိုင်မလား..အန်ကယ့်မှာအကူအညီတောင်းစရာဆိုလို့လည်းမင်းတစ်ယောက်ပဲရှိတယ်"
ရှင်းမ်ဖေဖေ၏ရှည်လျားသောရှင်းပြမှုပြီးနောက် ဆောင်ဟွန်းသက်ပြင်းလေးလေးတစ်ချက်ကို ချလိုက်မိလေသည်။
"ဖြစ်ပါ့မလား အန်ကယ်...အန်ကယ်လည်းသိတဲ့အတိုင်း ရှင်းမ်ကဒီလိုနေ့ဆိုရင် ဘယ်သူ့ကိုအတွေ့မခံဘူးလေ"
"ဟုတ်ပါတယ် ဒါပေမယ့် သူ မင်းကိုဆိုရင်တော့အတွေ့ခံလောက်ပါတယ် ကူညီပေးပါလား အန်ကယ်စိတ်ပူနေလို့ပါ"
ဆောင်ဟွန်းတစ်ချက်ပြန်စဉ်းစားရင်း ကိုယ်တိုင်ကလည်းရှင်းမ်ကိုစိတ်ပူနေသောကြောင့် သွားတွေ့ရန်သာဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။
