Zawgyi
ၿပိဳင္ပြဲၿပီးဆုံးခ်ိန္တြင္ ေဆာင္ဟြန္းတစ္ေယာက္တည္း နားေနခန္းသို့သာအဝတ္အစားလဲရန္ျပန္လာခဲ့သည္။ ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ေဆာင္ဟြန္း ဒုတိယရ၍Finalသို႔တက္လွမ္းႏိုင္ေသာ္လည္း အျပည့္အဝမေပ်ာ္ႏိုင္။ နဂိုကတည္းကေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္သူမို႔လို႔ သူတစ္ေယာက္ကလြဲ၍လည္းသူငယ္ခ်င္းမ႐ွိေပ။ တစ္ေယာက္တည္း႐ွိသည့္သူငယ္ခ်င္းကလည္း ၿပိဳင္ပြဲသို႔ေရာက္မလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ Finalသို႔တက္လွမ္းႏိုင္ေသာ္လည္း ဝမ္းပန္းတသာဖက္၍အတူတူေပ်ာ္ရႊင္ေပးမယ့္သူမ႐ွိသည့္အတူ အိမ္ျပန္၍အနားယူရန္သာေတြးလိုက္သည္။ ပစၥည္းမ်ားသိမ္းၿပီး၍နားေနခန္းမွထြက္ရန္ေျခလွမ္းလိုက္စဥ္တြင္ အိတ္ကပ္ထဲ႐ွိဖုန္းေလးျမည္လာခဲ့သည္။
contact nameကိုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ တစ္ေယာက္တည္းေသာသူသာျဖစ္ေပသည္။ ကိုယ့္ဆီကိုေရာက္မလာ၍စိတ္ဆိုးပစ္မည္ဟုစိတ္ထဲတြင္ေတးမွတ္ထားေသာ္လည္း ph screenေပၚမွ nameေလးျမင္႐ုံႏွင့္ပင္ တင္းထားသမ်ွစိတ္မ်ားေျပေလ်ာ့သြားရျပန္သည္။
ပတ္ေဆာင္ဟြန္းရယ္ ေပ်ာ့ညံ့လိုက္ပုံမ်ား။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္ကိုဆိုအျမဲအႏိုင္ယူေနခဲ့တာ။ စိတ္ထဲတြင္ကိုယ့္ကိုကိုယ္အျပစ္တင္လိုက္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔တြင္ေတာ့ မနားတမ္းျမည္ေနေသာဖုန္းေလးကိုကိုင္ခဲ့လိုက္သည္။
"႐ွင္းမ္ဂ်ယ္ယြန္း မင္းဘာလို႔.."
"ေဆာင္းဟြန္း...ေဆာင္ ဟြန္း ငါ...မင္း ငါ့ဆီ အ့ လာ ခဲ့ ေပး ပါလား အ့"
သူကိုယ့္ဆီေရာက္မလာခဲ့သည့္အေၾကာင္းအရင္းအား ေမးရန္ၾကံစဥ္ ျဖတ္ေျပာလိုက္ေသာသူ႔ရဲ႕အသံေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ေတြ စိုးရိမ္ေရမွတ္သို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။ အရင္လိုပဲ ရန္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ၿပီထင္တယ္။
"အင္းအင္း ႐ွင္းမ္ ခဏေစာင့္ေနာ္..ငါအခုခ်က္ခ်င္းျပန္လာေနၿပီ ခဏေလးပဲေတာင့္ထား ေနာ္"
သူျပန္ေျပာသည္ကိုပင္မေစာင့္ဘဲ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး အခန္းအျပင္သို့ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ ႐ွင္းမ္ရဲ႕တိုက္ခန္းဆီျမန္ျမန္ေရာက္ရန္သာအလ်င္လိုေနခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ နည္းျပမွလွမ္းေခၚေနသည္ကိုလည္းလွည့္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ႐ွင္းမ္ဆီသာျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနသည္။
