The Shattered Pieces

KABANATA 7

"Hanggang kailan ka aasta na parang hindi mo kamag-anak si Papa, Poresa?" si Tita Hilda habang inaayos ko ang lamesa.

I didn't talk back.

Hindi ako umimik na animo'y wala akong narinig na sinabi niya. Naglatag lang ako ng mga pinggan, kutsara at tinidor habang nakatalikod mula sa gawi niya.

I wasn't expecting that he would chose this place to stay when he knew that I am staying here. Sa lawak ba naman kase ng Catarman ay sa bahay pa ni Tita Hilda siya nag-desisyon na tumira.

"Poresa, kinakausap kita, ano ka ba?" dinig kong ulit niya.

Tinapos ko ang ginagawa ko sa lamesa at pumihit paharap sa gawi ng kapatid ni Mama at inilagay ang braso banda sa may dibdib ko.

She was busy stirring the juice on the pitcher when I turned my body to face her.

"Do I need to treat him well, tita?" natanong ko na lang.

Sa halos isang segundo lang na itinagal ay humarap siya nang biglaan sa akin habang kunot na kunot ang mukhang nakatingin sa akin.

"Ama siya ng ina mo na kapatid ko, Poresa," she stated rigidly. "Lolo mo," she denoted.

Sa narinig ko ay hindi ko mapigilan ang mapatawa nang walang buhay. Tita Hilda and her slitting eyes focused on me.

Lolo...

I shrugged my shoulder nonchalantly.

"Kung alam mo lang, tita..." I said. Confusing her.

Narinig ko ang boses ni Eunice na pumailanglang sa buong bahay na siyang umagaw sa atensiyon ko.

"Lolo! Stop it! It's tickling!" Her laughed roamed around the house.

Nakita kong mapangiti si Tita Hilda dahil marahil sa narinig niya. But what I was thinking was way different from them.

He's a rapist. A maniac. So how can I possibly thought of something that is accurate and proper?

Marahil nga sa ginawa niya ngayon kay Eunice ay iba na ang iniisip niya. An animal like him don't deserve to be sheltered whether a family or an orphanage.

Naglakad ako patungo sa lababo katabi ni tita at itinukod ko ang mga braso ko mula sa semento bago pahilig na tumayo.

"Didn't you ever wonder why my mother died, tita?" I asked in a sudden.

Agad na napawi ang kaninang ngiti niya nang narinig niya ang tanong ko. Napatitig na lamang ako sa reaksiyon na ginawa ng mukha niya.

I couldn't stop thinking if she even know it. If she ever cared for Mama. If she's even curious about what caused her death.

Nang hindi siya magsalita at manatiling nakatuon lang sa akin ang kanyang mga mata ay ibinuka kong muli ang bibig ko para tanungin siya.

"Sigurado ka nga kaya, na ang niri-respeto mong tao ay dapat na makatanggap niyan, Tita Hilda?" tanong kong nakatitig sa kanyang mga mata.

She didn't speak. She didn't answer me yet.

I want to know. Gusto kong malaman kahit sa ganitong paraan lang kung kaya niya pa kayang hayaan na tumungtong ang taong tinatawag niyang ama sa bahay na ito kapag nalaman niya ang totoo?

"You shouldn't trust anyone aside from yourself, tita," ani kong sigurado ako. "You can't even trust a father to respect your femininity," dugtong ko.

Tinitigan lang ako ni Tita Hilda na animo'y kabaliwan lang ang sinasabi ko.

"Why are you saying that, Poresa, ha?" galit na tanong sa akin ni Tita Hilda.

Tumingin na lang muna ako sa kanya at tinimbang ang kanyang mga titig.