The Shattered Pieces

KABANATA 13

Marahan kong hinatak ang pinto papabukas nang makarating ako ng bahay. Nasa hagdan pa lang ay dinig ko na ang ingay na nanggagaling sa loob. Tumigil na lamang ako at huminga ng sobrang lalim upang pakalmahin ang sarili ko.

Breath, Poresa. Just breathe...

"Nasaan na ba ang anak ni Maddy at gabi na wala pa?" I heard his voice echoed the house.

Kumurap ako upang alisin ang emosyong bumalatay sa mga mata ko nang marinig ko ang boses ni lolo. He was still here. He was even looking for me.

I swallowed the lump in my throat hardly before started walking inside. There was no reason for me to keep being distant on him when he was the one who fault me. It was not good if I was the only person who's having a hard time seeing his face.

Pumasok ako ng bahay at dumiretso ng tungo sa sala kung saan ko narinig ang boses nilang pare-pareho. Tanging si tita at tito lamang ang nakita kong kasama niya. Napatingin tuloy ako pabalik sa pinto upang tignan ang sapatos ni Eunice.

She's not yet here...

"Tita..." I called Tita Hilda.

She looked at her side where I was standing. I saw her staring at me angrily but she didn't mentioned about the time I went home.

"Did you close the shop, Poresa?" tanong niya sa akin.

Hinagip ko ng tingin ang matandang kanina pa nakatitig sa akin. He was grinning evily at me while surveying my body. Ang tingin niyang nagsimula sa may leeg ko pababa sa mga hita kong nakalabas dahil sa suot kong saya.

"Magmano ka kay Papa. Kanina ka pa hinahanap sa akin, eh," dinig kong utos sa akin ni Tita.

Bigla akong napatingin kay Tita Hilda nang marinig ko ang utos niya.

"Tita..." angal na tawag ko sa kanya.

I can't. Hindi ko kaya. Dahil kahit ang harapin nga lang siya ngayon ay sobra-sobra na ang pagpipilit na ginagawa ko sa sarili ko. Ang magdantay pa kaya ang mga balat namin?

"Hayaan mo ang bata, Hilda. Baka hindi lang sanay at nahihiya pa," biglang uminit ang ulo ko sa narinig kong sinabi niya.

Kahit naiinis ako, hindi ko pa rin magawa ang umangal ng direkta sa kanya. Kahit ano ang takot ko ay hindi ko pa rin magawang magsalita dahil takot ako. But he's being too much. Sumusobra na siya.

"Bakit naman ho ako mahihiya? Sino ho ba kayo?" diretso sa matang tanong ko.

"Poresa!" sigaw bigla ni Tita.

Inirapan ko si lolo bago ibinalik ang tingin kay Tita Hilda. Nahagip ng mga mata ko ang tingin ni tito sa akin. Bigla akong kinabahan sa uri ng tingin niya sa akin.

"Sa taas lang ho ako. May aayusin pa akong report ko para bukas," paalam ko bago iwanan sila sa sala.

Umakyat ako sa kwarto ko at isinara ang pinto. Inilagay ko sa lamesa ang bag ko pati na rin ang mga librong dala ko. Humilata ako sa kama at dumapa.

Kapag laging ganito at lagi ko siyang nakikita, hindi ko alam kung gugustuhin ko pa ang manatili sa bahay na ito. I just can't stand him for too long. I just can't go on even for a day if he's here.

Mama...

I was in the middle of thinking when my phone vibrated inside the pocket of my blouse. Tinignan ko iyon at nakitang may bagong mensahe.

Samuel:

I heard what happened to your friend. Are you home? ;)

Tsk...