Poznajmy się od nowa

4. Gdzie twój narzeczony?

W końcu nadszedł piątek, co oznaczało, że musiałam podjechać pod wynajmowane mieszkanie i zabrać resztę swoich rzeczy. Popatrzyłam na mamę, która zaparkowała na wolnym miejscu. Stwierdziła, że pojedzie ze mną, ponieważ i tak nie miała co robić. Uprzedziłam Lukasa, że właśnie podjechałyśmy, po czym wyszłyśmy z samochodu.

– Większość rzeczy mam już zapakowane w pudełka. W sumie zostały jeszcze tylko ubrania i kosmetyki. Uwiniemy się w godzinę i spadamy – powiedziałam, stojąc przed odpowiednimi drzwiami.

– A jakaś kawa? – spytała kobieta. Westchnęłam głośno.

– Nie, mamo. Żadna kawa. Mówiłam ci, że muszę jeszcze porozmawiać z Lukasem, więc najlepiej, gdybyś poczekała na mnie w samochodzie, okej?

– Okej, szefowo. Jeszcze jakieś polecenia? – zakpiła, uśmiechając się pod nosem.

Tak, wróć do domu już teraz, bo mam cię dość.

– Nie – odparłam, pociągając za klamkę.

Moja mama przywitała się z Lukasem, który czekał na nas w korytarzu, a następnie poszła od razu do mojego pokoju. Ja natomiast stanęłam przed chłopakiem i uśmiechnęłam się niezręcznie.

– Zabiorę swoje rzeczy i już mnie nie ma – oznajmiłam spokojnie. Schowałam ręce do kieszeni, nie wiedząc, co z nimi zrobić.

– Nie spiesz się – odpowiedział Lukas i po chwili poszedł do kuchni.

I co, to tyle?

Poszłam do mojego pokoju. Gdy tylko weszłam, zobaczyłam mamę grzebiącą w szufladzie przy łóżku. W bardzo specjalnej szufladzie. Doskoczyłam do niej jak najszybciej, odciągając ją od mebla. Uśmiechnęłam się głupio, unikając jej spojrzenia. Ona jednak przyglądała mi się ze zmarszczonymi brwiami.

Było już za późno.

– Emma, co to jest? – spytała, wskazując na przedmiot. Próbowałam jej go zabrać, jednak w porę go odsunęła.

– Nic. Nie zaglądaj tutaj, są tu moje osobiste rzeczy, wolę ja je przeglądać – odpowiedziałam ze spokojem w głosie. Tak naprawdę byłam przerażona, ale miałam nadzieję, że moje aktorstwo było na wystarczająco dobrym poziomie.

– Emma? – dopytywała mama, podnosząc ton głosu. Przewróciłam oczami, wzdychając głośno.

No, co mogłam powiedzieć? Mamo, zostaw mój wibrator w spokoju?

– Masażer do pleców, mamo – odparłam, mając nadzieję, że się nabierze. Popatrzyła na przedmiot z uśmiechem, zmieniając swój humor w sekundę. – Czy możesz zostawić mój masażer do pleców w spokoju?

– Mogę go pożyczyć? – spytała, ignorując moje pytanie.

Boże, zrób coś.

Jestem pewna, że Bóg patrzy na nas i się zastanawia, gdzie popełnił błąd.

– Po co? – burknęłam. Podeszłam do szafy, aby wrzucić kilka ciuchów do pudła. Im szybciej się z tym uwiniemy, tym lepiej.

– Co to za głupie pytanie? Do masowania pleców. Myślisz, że jak pomasuje sobie tym też celulit na udach, to mi zniknie? – dopytywała. Spojrzałam na nią z niedowierzeniem. Zabrałam jej przedmiot, aby następnie wrzucić go na dno pudełka i przykryć ciuchami.

Teraz obydwoje jesteśmy na dnie.

– Jasne – powiedziałam cicho, urywając rozmowę. Dziękowałam Bogu, że ten wibrator był nieużywany. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak niezręczna byłaby ta rozmowa, gdyby jednak nie był.