Daddy's little girl. Syriusz Black

Część 11

Snape machnięciem różdżki opuścił moje spodnie do kostek, tak, że jego oczom ukazał się biały pampers. Jego oczy nie wyrażały żadnych emocji. Podszedł do mnie i okrążył mnie, aż w końcu ustał przede mną. Mając opuszczoną głowę widziałam, co najwyżej jego brodę. Za bardzo się bałam i wstydziłam, by spojrzeć mu w oczy. Długo nie musiałam się nad tym zastanawiać, bo Snape złapał mój podbródek i uniósł moją brodę do góry tak, że musiałam patrzeć mu w oczy. Łzy strachu opuściły moje oczy przez co obraz stał się zamazany.

 - Panno Dimmers nie maż się jak dziecko - zaczął tym beznamiętnym głosem Snape - i odpowiesz mi na kilka pytań, rozumiesz? - pokiwałam rzewnie głową, ocierając łzy. Tak cholernie się bałam.

- No więc - zaczął krążyć w ogół mnie a jego peleryna ciągnęła się za nim niczym skrzydła - czy ma pani, panno Dimmers problemy z pęcherzem? - zapytał, na co pokręciłam głową - nie słyszę warknął ostro.

- Nie panie profesorze - wyszeptałam przez ścisnięte gardło.

- A może z nietrzymaniem kału? - kontynuował.

- Nie proszę pana.

- A może ma pani tak obfitą miesiączkę wymagającą leczenia?

- Nie profesorze - zaprzeczyłam po raz trzeci. 

- To dlaczego panno Dimmers posiadasz teraz na sobie pieluchę? Tak bardzo chcesz się poczuć znów jak niemowlę, czy to jakaś nowa gra. W dodatku bardzo ciekawy dobór opiekuna, powiem pani szczerze. Syriusz Black mąż stanu i ojciec koleżanki z roku. - parsknął złośliwym śmiechem-  Czy pamięta pani regulamin panno Dimmers? Jasno jest tam napisane, że na terenie szkoły wszelkie aktywności seksualne pomiędzy uczniami są niedozwolone. Czyż nie mam racji panno Dimmers? - zapytał a jego twarz znalazła się tuż przed moją - I co ja mam teraz z tobą zrobić? - zapytał, patrząc mi głęboko w oczy - jeśli zaprowadzę cię do opiekuna domu o waszej zabawie dowiedzą się wszyscy nauczyciele, a znając życie - także uczniowie. Ponadto, profesor Dumbledore będzie miał O-BO-WIĄ-ZEK - szczególnie podkreślił to słowo - poinformować o tej informacji twoją matkę, czy chcesz tego, Marto? Zdajesz sobie sprawę, jak twoja głupota odbije się na waszym nazwisku, wiesz jak będzie się to za tobą ciągnąć? Już nie mówiąc o tym, że jak można darzyć takim zaufaniem tak nieodpowiedzialnego człowieka jakim jest pan Black?! - nauczyciel stopniowo podnosił głos do krzyku - dziecko, co się z Tobą dzieje?! - krzyknął, a ja upadłam na podłogę chowając twarz w dłoniach. Rozpłakałam się rzewnie, bucząc niemiłosiernie. Tak bardzo się bałam Snape'a, matki i całej tej sytuacji. Płakałam, zanosząc się szlochem, zapowietrzałam się, gdy Snape położył rękę na mojej głowie. Usiadł i położył moją głowę sobie na kolanach. Nie wiedząc czemu wtuliłam twarz w jego nogi i dalej szlochałam. Czułam jak moje łzy moczą jego szatę. On nic nie mówił, nie poruszał się tylko trzymał rękę na mojej potylicy. Trwaliśmy tak jakiś czas, aż podniosłam twarz z kolan nauczyciela i spojrzałam mu prosto w oczy, jednak widziałam tylko przenikliwe zimno. 

Snape złapał mnie za ramię i podniósł do góry, by za chwilę pociągnięciem ręki usadzić mnie na swoich kolanach. Ze strachu zapowietrzyłam się a moje serce chciało wyrwać mi się z piersi.

- Nie histeryzuj, bo nic ci nie zrobię, a teraz słuchaj - zaczął swoim zwykłym, pozbawionym emocji tonem. Siedziałam bokiem na kolanach najstraszniejszego nauczyciela w moim życiu z pochyloną, zapłakaną twarzą i wyglądałam jak kupka nieszczęścia.

- Panno Marto - kontynuował - ja znam twoją matkę i wiem, czego ona od ciebie wymaga oraz wiem, czym Ci zagroziła - powiedział na co spojrzałam na niego zaszokowana. Nigdy nie widziałam go u nas w domu. Ciekawe czy jest znajomym mojej matki czy klientem - gdy podczas naszego ostatniego spotkania powiedziała mi o twojej nauce OPCM od razu wiedziałem, że nie może się to udać, przez twoją ułomność w tych kwestiach - powiedział jak zwykle miły - jednak to, co wyprawia z tobą pan Black jest niedopuszczalne, nawet jeśli jesteście ze sobą w związku, a jego matka wymusiła na nim obowiązek uczenia ciebie - to mówiąc, złapał mnie za brodę i przekręcił moją twarz w swoją stronę - nie jesteś tu, żeby zaspokajać potrzeby seksualne kolegi i być jego niewolnicą - mówił, a ja widziałam tylko czerń jego oczu, tak blisko siebie byliśmy.

- Nawet jeśli wydaje ci się, że zaspokaja on także twoje potrzeby, to jesteś w błędzie. On cię wykorzystuje. Wykorzystuje cię skrajnie - akcentował strasznym głosem każde słowo - on nie jest w stanie zapewnić ci żadnego bezpieczeństwa podczas tej zabawy. Co więcej potrzebujesz ochrony DOROSŁEGO człowieka, jego uwagi i troski a nie niedojrzałego chłoptasia, któremu wydaje się, że jest amantem i, że cię dominuje. Masz zakończyć z nim relację, rozumiemy się? - zapytał a ja pokiwałam głową.

- Wspaniale, a teraz do kąta, a ja pomyślę, jaką karę ci dać.

***

Hejo!

Oto i jest - kolejny rozdział. Nasz kochany Severus wkracza na salony z przytupem, choć bardziej to na zaplecze... 😉

Dajcie znać, co sądzicie o tym rozdziale i do następnego!