Merhaba. Wattpad'in başına gelenleri bilmeyenimiz yoktur büyük ihtimalle. Bu durumda bölüm atmak bende istemezdim ama alıntı attığım için bölümü atmamı istemişsiniz, sizi kıracak değilim:)
Wattpad geri gelene kadar sizin için bölüm biriktireceğim, eğer geri gelmezse de kendimize farklı bir yöntem buluruz elbet:)
Umarım kısa sürede yeniden özgürlüğümüze kavuşuruz:)
Oy verip yorum yapmayı unutmayın!
İyi okumalar:)
🎼The Rose: Back To Me
17.BÖLÜM|ÇOCUK KAHRAMAN
Elimde duran telefonda ki mesajı bir kere daha okuduğumda bir göz yaşım daha düştü.
Zeynep'in son söyledikleri kelimeler zihnimde bir fırtına olmuş içimdeki alevleri etrafa savuruyordu. Beynim etrafa saçılan parçaları bir bütün haline getirip bana ihtimalleri sıralarken nefesim daha da daralıyordu sanki.
Maganda kurşunu demişlerdi, adam ifadesinde sarhoş olduğunu söylemişti. O kurşun rastgele Zeynep'in kalbini bulmuştu.
Kalbini mi?
Rastgele bir şekilde Zeynep'in kalbini mi buldu? Aman tanrım. Bu bir suikasttı. Bana gelen mesaj bunu anlatıyordu. Ali'ye günlerdir ulaşamıyordum bunu matemine yormuştum ama Ali kendini suçluyordu. Bu yüzden Zeynep'in cenazesinde bile yoktu.
Zeynep'in ambulanstayken Ali'ye söyledikleri Ali'yi bile afallatmıştı. Zeynep, Ali'nin geçmişinden bahsediyordu. Bildiğini söylemişti hemen ardından kendini suçlama demişti. Bütün bu olanların Aliyle bir ilgisi olmalıydı. Onun yüzünden mi emin olamıyordum ama o sarhoş herif tesadüf eseri orada değildi. Hatta sarhoş bile değildi belki. Kalbinden vurmuştu kardeşimi, onun yaşama ihtimalini bile almıştı elinden.
Ali'yi aradım fakat ulaşamadım yine. Üzerime dolabımdan ince bir hırka alırken yatağımda uyuyan Asena'yı uyandırmamak için sessizdim. Odamdan çıktığımda ev sessizdi. Alt kattan gelen sesleri duyduğumda bizimkilerin uyanık olduğunu anladım. Onlara görünmeden dışarı çıkmak istiyordum. Kimseye açıklama yapacak durumda değildim.
Evden sessizce çıktığımda koşmaya başladım. Hızlıca giderken nefesimi kontrol altında tutmak hiç kolay değildi. Nihayet ara sokaklardan birine girdiğimde yavaşladım. Biraz yürüdükten sonra yeniden ana yola çıktığımda arkamdan gelen adım seslerini duyuyordum. Seslere aldırmadan yoldan ayrıldım. Gecenin bu saatinde takipçimle birlikte mezarlığın önünde durdum. Kapısı geceleri kilitli olduğundan her zaman duvara tırmandığım kısma yürüdüm. Duvarın üstünden atladıktan sonra mezarlıkta ki Adımlarım durdu. Ruhlar sessizce gelişimi karşılarken gecenin içinden sadece kuş uğultuları yükseldi.
Mezarlığın içinde ki sokak lambaları sadece bir kısmını aydınlattığı için karanlıktaydım. İçimi ürperti kaplarken bulunduğum yerden ayrıldım. Mezarlığın içi daha aydınlıktı böylece karanlık korkum benden uzakta kalıyordu.
Arkamdan gelen hışırtı duyunca dönüp bakmadım. Takipçim gerçekten çok sessizdi ama ben daha evden çıkmadan onun benim peşimde olduğunu biliyordum. Günlerdir bizim sokakta bir arabanın içinde bekleyen biri vardı. Ne zaman balkona çıksam aynı arabayı görüyordum. Siyah film kaplı camların ardında beni izleyen gözleri hissetmek zor değildi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIK(+18)
Romansa"Karımı kendi evimde, yanımda ve yatağımda görmek istiyorum. O sikik kağıda imzayı atarken bütün bunların hepsini zaten kabul etmişken şimdi bu yaptıkların ne?" Ağzım aralık ona bakakalmıştım. İşin bu tarafını hiç düşünmemiştim ki ben! 🌛🌚🌜 Evlen...
