Prisoner Wife

Chapter 21

Allison Fae

YOU’VE gotta dance like there’s nobody watching you, love like you’ll never be hurt, sing like there’s nobody listening,  and live like it’s heaven on earth. Lastly, focus on things that make you happy.

But how can I dance when every time I tried, I’ll end up hurting myself by thinking that he’s watching me like he usually do. How can I love if at first I was already hurting. How can I sing when he’s the first person who said that my voice is good even it’s not. And how can I live like it’s heaven when he’s my everything.

And, no one can make me happy but only him.

---

I woke up in middle of night. I heard a noise na nanggagaling sa baba.

Kinapa ko ang katabi ko ngunit wala si Blaze rito kaya agad akong nagtaka.

Pinilit kong bumangon kahit na naramdaman ko ang biglang pagsakit ng balakang ko.

Dahan-dahan akong naglakad hanggang sa hagdan.

Nagpahinto naman ako ng makarinig ako ng pamilyar na boses.

“Hanggang kailan mo itatago sa kaniya?” a familiar voice of a girl said.

“Wala akong sasabihin, Daniella. Alam mo ’yon. . .”

Sumilip ako sa baba, do’n ko nakita ang dalawang pigura na mag-uusap.

Danielle gasp and she slapped Blaze.

“Anong wala? I thought we already talk about it, sabi mo sasabihin mo ang tungkol sa bata but, what now? Do you love her that much? What about me? Our baby? I thought—”

This time I froze and my heart  start beating fast. Hindi ko kinakaya ang naririnig ko.

Bigla na lang akong napahawak sa tiyan ko nang sumakit ito bigla.

“Shut up, Daniella! You don’t have a right to say that in front me. At ilan ulit ko na bang sinabi na hindi ko nga ’yan anak!” Blaze shouted.

Mas lalong sumakit ang tiyan ko kaya napahawak ako sa railings.

Mahina akong napahiyaw dahil sa sakit. Namuo na rin ang pawis sa ’king noo, at nagbabadya ang luha sa ’king mata.

“Kamuhian mo na ako Blaze, h’wag lang ang anak natin. You know what’s the truth, you know you’re the father of this child, hindi mo maitatanggi ’yon lalo na’t alam mong may nangyari sa gabing ’yon!” malakas na sigaw ni Daniella, sa lakas nito ay baka pati ang mga kapit-bahay namin ay narinig ’yon.

How dare them do this to me? Ang kapal ng mukha nilang dalawa para dito pa mag-usap.

Ano ang ginagawa ko para maranasan ko ito?

“Don’t shout, Daniella. You’re too loud, Allison will hear you if keep shouting!”

Ang pinipigilan kong luha ay unti-unting rumagasa, parang ulan na walang tigil sa pagtulo.

Ang dibdib ko ay nagsimulang manikip, parang namanhid ang katawan ko at wala akong ibang inisip kundi ang anak ko.

“Ano? Itatago mo pa rin? I will not stop shouting here if you still don’t want to tell to Allison about our child—” Blaze cut her off.

I’d insist listening to their bullshit even it hurts, it hurts so much.

“Shut up, Dani. Shut up!”

“No, I will—” muli naman itong pinutol ni Blaze. I saw him kissed her hungrily. Hindi naman nakapagreact si Daniella pero kitang-kita ko ang unti-unti nitong pagtugon sa halik ni Blaze. Their kisses last for two minutes, after that I saw Blaze murmured something to her. Hindi ko ’yon narinig pero kitang-kita ko sa reaksiyon ni Daniella na nagustuhan nito ang sinabi ng lalaki.