Narnia; Dark love

Hoofdstuk 6 - Thoughts

Caspian

Peter en ik rijden door het donkere woud. De nacht kwam snel en ik hoop dat de tovenaar al bij Susan is geweest. Ze heeft het poeder nodig, ik weet het zeker. In de verte klinkt een uil en boven ons fladdert een vleermuis. Een naar gevoel bekruipt me. Wat zal er gebeuren als we straks bij Luan aankomen? Wat zal hij met ons doen? Peter en ik rijden in stilte naast elkaar verder. Alle twee hebben de we deze tocht bijna geen woord gezegd. Ik weet dat hij zich boos voelt omdat hij zijn broer en zusjes alleen laat, en dat hij het gevoel heeft dat hij gefaald heeft. Peter wilde Luan vermoorden. Maar doordat Ledas gevangen was genomen en Luan zich daardoor terug trok gingen we niet meer achter hem aan. We slaan af bij een groep eikenbomen. Het is doodstil in het boos tot ik opeens een hoorn hoor schallen. En daarna nog één, en nog één. Er verschijnen fakkels langs het pad. Één voor één worden ze aangestoken. Nu lijkt het alsof een heel leger door het bos schalt. "Het is zover" gromt Peter en ik zie dat zijn hand op zijn zwaard rust. Onze paarden beginnen te hinniken en steigeren, ze zijn van iets geschrokken. Zodra ze weer rustig zijn gaan er opeens allemaal fakkels aan. Om ons heen staan heksen en reuzen en andere afzichtelijke monsters. Bondgenoten van Luan en Jadis. "Welkom koningen van Narnia!" Brult Luan. Want opeens staat hij daar. Donker als de nacht en zijn gouden gele ogen glinsteren in het maanlicht. Peter en ik worden van onze paarden afgetrokken en voor Luan in het midden van de kring neer gesmeten. "Een verstandige beslissen dat jullie hier gekomen zijn" gromt Luan. Hij geeft een teken en een reus stapt naar voren. Hij trekt een zak over Peters hoofd en slaat hem bewusteloos. Dan grijnst hij en gooit Peter over zijn schouder. "Breng hem naar de gevangenis" zegt Luan. "Dan kunnen wij praten over je lieftallige vrouw, koningin Susan"

Susan
De volgende morgen wordt ik laat wakker, en dat weet ik omdat ik niet misselijk wakker wordt. Het zakje met het toverpoeder staat op mijn nachtkastje. Ik heb de hele nacht liggen denken over hoe ik het kan gebruiken. Ik sla de deken een stukje van mezelf af en pak het zakje. Het voelt licht aan, alsof er helemaal niks inzit. Ik trek het touwtje los dat om het zakje zit heen gewikkeld. In het zakje zit een soort wit lichtgevend poeder. Het ruikt naar rozen en hout. Een soort badzout lijkt het. Ik pak wat poeder en wrijf het over mijn duim en wijsvinger. Het heeft de zelfde structuur als zout. Zou het eigenlijk wel werken? Ik pak een klein handje poeder en strooi het uit naast mijn bed. "Een nieuwe jurk" zeg ik snel. Dat was het eerste dat in me opkwam. Maar er gebeurt niks. Ik pak nog wat poeder maar dit keer zeg ik het eerst wat ik wil. "Een nieuwe jurk" zeg ik terwijl ik het poeder op het zelfde moment uitstrooit. Het poeder op de grond begint steeds meer licht te geven en begint te vervormen. Voor mijn ogen verschijnt er een zalmroze jurk met witte bloemen erop gestikt. Hij is prachtig! "Wauw" fluister ik. Maar dan bedenk ik me dat er niemand is.
Caspian..
Opeens komt hij mijn gedachten in en neemt alles over. Waar zal hij nu zijn en belangrijker nog, zouden hij en Peter nog leven? Snel richt ik mijn aandacht weer op het poeder en de jurk, die doe ik vandaag aan. Ik spring uit bed en loop naar de badkamer. Maar als ik langs de spiegel loop sta ik stil. Ik ga met de hand over mijn buik en voel de omtrek. Ik begin een echt babybuikje te krijgen!
"Susan!" Ik schrik op als er op de deur gebonkt wordt. Edmund stormt de kamer in. "De paarden zijn terug, zonder Peter en Caspian!" Zegt hij buiten adem.
Nee.
Niet mijn Caspian.
Niet mijn broer.
Ze zijn dood. Ik weet het zeker..

____________________________________________BEDANKT VOOR HET WACHTEN! MAAR IK WEET EVEN NIET MEER HOE HET VERDER MOET, IEMAND IDEEËN?? DAT ZOU NAMELIJK HEEL FIJN ZIJN! ECHT BEDANKT DAT JULLIE STEMMEN EN LEZEN!