Narnia; Dark love

Hoofdstuk 19 - Labor in the woods

Susan

Oké, adem in adem uit. Rustig blijven. De stam van de boom voelt opeens enorm oncomfortabel. Ik probeer mezelf omhoog te hijsen. Maar het lukt niet, de pijn wordt al te ondraaglijk. Ik kan net bij de tak war ik mijn paard heb vastgebonden en doorzoek de zadeltas; er zit een deken en een waterfles in. Ook vindt ik onderaan nog Lucy's dolk. Ik moet glimlachen, ze was hem namelijk kwijt. Maar er schiet weer een pijn scheut door mijn buik en ik begin het weg te puffen zoals de vroedvrouw het me heeft geleerd. Ik kan niet meer terug naar Cair Paravel. Ik zal hier moeten bevallen van Caspians troonopvolger. Ik pak de teugels van het paard en breng haar dichter naar me toe. "Ga naar huis zo snel als je kan en breng Caspian mee terug, mijn vriendin" ik geef haar een paar klopjes op haar flank en ze hinnikt alsof ze het begrepen heeft. Dan draait ze zich om en spurt weg naar huis. Ik bid vurig dat ze Caspian mee naar huis neemt. Ik neem de deken en die mijn mantel af. Ik hijs mezelf aan de tak omhoog en probeer met één hand de deken onder me te schuiven. Na een paar pogingen lukt het en nu lig ik wat zachter op de harde bosgrond. De weeën komen nu sneller en regelmatiger. Ik scheur een stuk van mijn mantel af en maak het tot een prop. Straks als ik moet persen stop ik die in mijn mond zodat ik mijn tanden niet kapot bijt. Het voelt als dagen maar uiteindelijk voel ik de drang om te persen. Ik voel me licht in mijn hoofd en de deken onder me is rood van het bloed dat uit me vloeit. Ik stop de prop in mijn mond en hijs me weer op aan de tak. Genadig zij Aslan de grote leeuw. Laat mijn kind gezond ter wereld komen.
Als ik voel dat ik moet persen, pers ik uit alle macht. Mijn tanden bijten in de lap stof en kreunen van pijn verlaten mijn mond. Het zweet loopt over mijn voorhoofd naar mijn nek.
Mijn onderbroek! Snel laat ik me weer zaken en pak Lucy's dolk. Met één beweging snij ik die kapot en gooi hem naast me neer. Dan adem ik diep in en uit en hijs mezelf weer op en stop de prop weer in mijn mond. Ik heb het gevoel alsof ik zweef en ik wordt licht in mijn hoofd. Aslan geef me kracht. Na een paar keer persen hoor ik een "plop" Als ik naar onder kijk zie ik het hoofdje van mijn kind. Ik tuf de prop uit mijn mond en met al de kracht die ik nog in me heb geef ik een laatste pers. Ik schreeuw het uit als ik mijn vlees voel scheuren. En dan.
Daar op de deken ligt een roze baby'tje. Met een bos donker haar en onder het bloed en slijm. Ik laat mezelf voorzichtig zakken en neem het kind in mijn armen.
Het is een jongen! Een zoon!
Maar hij huilt niet. Ik draai hem zo voorzichtig mogelijk om en geef hem een paar tikken op zijn billetjes. Kleine kreetjes verlaten zijn mond en daarna begint hij pas echt te schreeuwen. Een gevoel van puur geluk stroomt door me heen. Een lach borrelt in me op. Ik heb een zoon. Ik leg hem voorzichtig op de deken en knijp de navelstreng met twee spelden uit mijn haar vast. Met de dolk snij ik het door. Dan wrijf ik hem schoon met de deken en het water daarna wikkel ik hem in mijn mantel. Ik maak mijn lijfje open en leg hem aan mijn borst. Het duurt even maar dan vindt hij wat zocht en begint gulzig te drinken. Terwijl hij drinkt komt de placenta uit me en leun in vermoeid tegen de boomstam aan. Ik heb een zoon.

Caspian

Susan waar ben je? Destier stormt door de bomen en de struiken door. Wat bezielde haar om te gaan rijden? Over een maand moet ze bevallen. Opeens stijgerd Destier. Een paard rent door de bomen door mijn kant op. Als ze langs rijdt grijpt ik de teugels en laat haar stoppen. Het is het paard van Susan! "Breng me naar haar" fluister ik in het oor van het paard. Die hinnikt, draait om en draaft weer tussen de bomen door. Destier stormt erachteraan. Susan is nu al een paar uur weg. Straks ligt ze ergens gewond!
Een schreeuw klinkt door het woud. Susan! Ik geef Destier de sporen en rij zo snel als ik kan richting het geluid. Maar de schreeuw vervaagt en wordt vervangen door een zachter en herkenbaarder geluid; een huilende baby. Het gehuil is nu zo dichtbij. Ik laat Destier stoppen en maak hem en het paard van Susan vast aan een tak en loop door de struiken heen. Mijn adem stokt in mijn keel. Daar zit mijn Susan tegen een boom. Bloed vloeit onder haar vandaan. Maar het mooiste en het belangrijkste is dat ze een kind aan haar borst heeft.