Narnia; Dark love

Hoofdstuk 11 - Hope

Lucy

Ik heb Susan niet meer zo blij gezien sinds alles wat er met Hades gebeurd is. Bij elk huis stoppen we en maken we een praatje. Als het nodig is genezen we mensen en overal wensen we nieuwe spullen; kleding, meubels en potten en pannen. Overal is wat nodig en de Narniërs stralen. Ze krijgen weer hoop. En ik ook.
Ed tikt mijn schouder aan als Susan net een klein meisje aan haar buik laat voelen; het kind kijkt Susan verwonderd aan. Ik draai me om. "Ze is weer iets gelukkiger, vindt je niet?" Vraagt Edmund. Hij glimlacht en ik kijk over mijn schouder naar een lachende Susan die een oude man omhelst. "Ja. Je kan zien aan haar dat ze het wil. Dat ze weer zin heeft in het leven" zeg ik. Edmund knikt en ik zie zijn ogen glanzen. "Edmund!" Zeg ik iets te hard. "Moet je nu huilen?"
"Nee" snuft hij en wrijft in zijn ogen. "Er zat een iets in mijn oog. Nou goed?" Zegt hij bars. Maar dan haalt hij zijn schouders op. "Ik wordt blij als ik Susan zo gelukkig zie. Dan weet ik dat alles weer goed kan komen. Dat we weer een hechte familie kunnen zijn. Zonder angst en zonder pijn. Dan krijg ik weer hoop" Zonder iets te zeggen buig ik naar Ed toe en omhels hem. "Ik ook" fluister ik. Ik hoop het. Ik laat Edmund los en draai om naar Susan. Achter haar staat een jongen met blauwen ogen en heel blond haar. Hij heeft iets weg van Peter. Alleen Peter zijn haar kleur is donkerblond. En die van de jongen lijkt bijna wit. Hij krijgt Door dst ik naar hem loop te kijken en een glimlach breekt door op zijn gezicht. Hij heeft kuiltjes en erg witte tanden. Mijn hart voel ik een slag overslaan. Hij is knap. Dat is zeker. Hij maakt zich los uit de menigte die zich rondom ons gevormd heeft en loopt op me af. "Uwe majesteit" hij buigt voor me. Ik geef een knikje. "Hallo" zeg ik. De jongen gaat weer rechtop staan, pakt mijn hand en geeft een kus op mijn knokkels. "De mooiste koningin van Narnia" zegt hij en geeft een knipoog. "Nee. Dat is mijn zus, koningin Susan" zeg ik snel en voel mijn wangen rood worden. Hij laat mijn hand los zodat mijn arm slap langs mijn zij valt. "Ik hoorde juist van uw zus dat u de mooiste koningin bent" zegt hij. "Ik heet Eric" Grijnst hij. "Lucy" zijn ijsblauwe ogen schitteren als ik mijn naam noem. Ik kan niet plaatsen wat het is maar.. het voelt goed. Denk ik? Opeens lijkt het alsof ik weer terug op aarde wordt gezet. Er klikken weer stemmen en ik zie Susan en Edmund weer. Eric lacht naar me en steekt zijn hand uit. "Mag ik deze dans?" Vraagt hij. Ik lach. "Maar er is geen muziek.." Dan begint er een klein bandje te spelen. Trommel, hoorn en fluit klinken door elkaar heen. Narniaanse muziek, mijn lievelings. Omdat het altijd zo vrolijk en levendig klinkt. Eric heeft nog steeds zijn hand naar me uitgestoken en om ons heen beginnen nog meer mensen te dansen. Edmund en Susan zwieren voorbij en ik hoor Susan schaterlachen. Ik pak Erics hand. "Ik dans graag met je" zeg ik voordat hij me naar zich toetrekt en zijn andere hand om mijn middel legt. Het begint met een paar stappen en algauw dansen we de sterren van de hemel. De muziek wordt heviger en luider. De mensen joelen mee en er begint drank te vloeien. We dansen tot diep in de nacht. We hebben feest gevierd. Een feest van hoop.