Narnia; Dark love

Hoofdstuk 9 - stronger

Susan

Nadat Ed was weggegaan, heb ik mezelf weer bij elkaar geraapt. Want, ik heb mezelf beloofd of eigenlijk gedwongen weer sterker te worden. En niet meer zo zwak te zijn. Voor mezelf en voor mijn kind.
En, met het toverpoeder van de verborgen tovenaar kan ik het land helpen. Ik doe mijn lichtblauwe mantel om en pak het zakje van het nachtkastje en stop het in een buidel die om mijn middel zit. Ik loop neuriënd de trap af en alle mensen ik voorbij loop, lachen blij naar me. Oké? Ik snap wel waarom ze blij zijn -omdat ik neuriënd de trap af loop- maar als nog vindt ik het nog steeds raar dat deze mensen van me houden en om me geven omdat ik hun koningin ben. Ik loop langs de open deuren van de woonkamer en daar zitten Lucy en Edmund in één van de zijden banken. Lucy heeft haar armen om Ed heen en ik kan zien dat hij gehuild heeft. Ik loop snel naar hem toe en ga op mijn hurken voor hem zitten. En sla mijn armen om hem heen. Hij kijkt me eerst verbaasd aan en dan laat hij zijn hoofd tegen mijn schouder rusten en begint luid te snikken. "Ssh Ed" troost ik hem. Bij Lucy lopen ook de tranen over de wangen. En ik lach haar bemoedigend toe, daarna wendt ik me weer op Ed. "Luister eens" zeg ik tegen Ed als hij ophoudt met huilen. "We weten niet zeker als ze dood zijn. Alleen de paarden zijn terug gekomen, en dat gebeurde vroeger nogal vaak. Weet je nog?" Edmund knikt. Want vroeger, onze eerste keer in Narnia. Kwamen de paarden van Peter en Ed ook wel eens zonder hen terug uit een oorlog en dan dachten Lucy en ik ook dat ze dood waren. Maar ze kwamen altijd weer terug. "En" zeg ik nu luider. "Ik heb besloten dat ik niet meer zo zwak moet zijn" glimlach ik naar mijn broer en zus. Ik haal het zakje toverpoeder uit mijn buidel vandaan. "Kijk" zeg ik terwijl ik het zakje omhoog houd. "Dit is magisch toverpoeder. Gekregen van de verborgen tovenaar" ik kijk naar Ed als ik dat zeg en een glimlach verschijnt op zijn mond. "Als je dat uitstrooit op de grond en zegt wat je wilt, verschijnt het" Lucy 's ogen worden groot. "Echt?!" Zegt ze blij verast. "Ja Luus"
"Heb je het al geprobeerd?" Vraagt Edmund. Ik knik van ja. "Ja. Deze jurk die ik nu aanheb" Ik grijns naar Lucy. "En ik wenste Peter en Caspian maar ze kwamen voor mijn voeten te liggen, onder de blauwe plekken en wonden en ze reageerde niet. Daarom raakte ik zo overstuur Ed, toen jij binnen kwam" Het woord dood laat ik weg want ik wil ze niet nog verdrietiger maken dan ze al zijn. Lucy springt op van de bank. "Suus wat ga je nu doen met je toverpoeder? Want je hebt je mantel aan!" Ik moet lachen ondanks mijn verdriet. "Ik ga kijken als ik de Narniërs kan helpen. Medicijnen en kleding wensen" zeg ik tegen haar. Lucy klapt opgewonden in haar handen waardoor Edmund en ik nog harder in de lach schieten. Voordat ze het kan vragen doe ik het. "Gaan jullie mee?"
"Ja!" Roepen ze in koor.
Ik voel me nu al sterker doordat mijn broer en zus me helpen en doordat ik weer dat mijn vader. Aslan mij altijd zal helpen.