DESTINED

Chapter Three

"H-uwag k-ang sisilip!" I heard his voice broke and I can't see why it wouldn't be after what happened. Nakakahiya. Sobra. Kung tutuusin, kulang pa nga ang salitang hiya para sa nararamdaman ko at lalo na siguro sa kanya. I accidently saw something I shouldn't be seeing yet, while he - umm, of course he wasn't expecting someone to be able to see something so private.

With the mere mention of the word 'private', I felt my cheeks burning once again and my heart beating so fast as though it never felt so excited until now. Kaagad kong iniling ang aking ulo, trying my best to keep calm and forget what happened. But with that image lingering in my mind, I know it will not be easy.

Nakayuko lang ako habang nakaupo sa loob ng closet at nilalaro ang mga daliri ko sa kamay nang tawagin niya ako, "Lumabas ka na d'yan." He sounded more confident now than earlier kaya dapat ganon rin ako. I mean, we should forget everything that happened. Wala namang ni isa saming ginustong mangyari iyon eh. "Bilisan mo," narinig kong dugtong pa nito kaya nagmadali rin akong tumayo at dahan-dahang itinulak ang pinto ng closet.

Nakatungo akong lumabas sa closet upang iwasan ang mga tingin niya at nilaro ulit ang aking mga daliri sa kamay. Talo pa yata nito ang kabang nararamdaman ko kapag napapatawag ako ng Professor sa school dahil sa aking mga marka. Idagdag pa na mukhang nakatitig siya sa'kin ngayon. Kung magpapatuloy pa ito, baka hindi na bumalik sa normal pace ang heartbeat ko.

At matapos ang nakakabinging katahimikan sa loob ng ilang segundo ay nagsalita na nga siya, "Hindi mo naman siguro ako sinilipan ulit?"

Naiangat ko ang ulo ko at napasagot nang hindi nag-iisip, "Why would I? Nakita ko na nga ang buong laki kanina, sisilipan pa kita?"

In a split second, I saw him go crimson. Kahit ang mga tenga nito ay namumula na aakalain ng sino man na may sakit ito. And "Sh*t!" was the first thing that came out of my mouth after realizing what I just said. Moreover, my sight went down once again and it landed to the exact place of the thing I saw earlier (though, a cloth is covering it already).

I saw him turned bright red even more nang makita kung san ako nakatingin. And that did it! Hindi ko na rin naitago ang hiya ko, tumalikod ako at inuntog ang ulo ko sa pinto ng closet. Why do my eyes keep on looking down? And why does the image of that thing still keep on popping my mind? Ugh!

Hindi ko pa sana iitigil ang kakauntog ko nang may humawak sa noo ko at itinulak ako para mailayo dito. "Ju-st... forget about it." He said, embarrased. "Sabihin mo nalang kung sino ka at anong kailangan mo."

Para namang naipit ang dila ko nang marinig ang utos nito. Hala! Paano ko sasabihin sa kanyang hindi ko alam? Na bigla nalang akong nahuhulog mula sa isang napakataas na lugar at nagising na nasa loob na ako ng closet niya? At nangyayari ang lahat ng ito dahil lang sa simpleng paghawak ko sa isang antigong orasan sa loob ng closet? PAANO? I bet he'll think I'm crazy!

"Tatawag na ako sa police." seryoso nitong sabi sabay kuha ng phone niya mula sa isang maliit na drawer. He was about to type on it already when, in a flash, I was able to snatch it.

"Please. I meant no harm. Hindi ko lang talaga magawang maipaliwanag ang nangyari... kung bakit ako narito." matapat kong sabi sa kanya. I was almost begging him through my eyes nang lumapit ito sa'kin. Akala ko kukunin niya mula sa kamay ko ang kanyang phone pero iba ang hinila niya. He stared at it for a while before he brought back his gaze on me.