Her zamanki giydiğim üstlerimi giydim ve okula gittim. Daha sonra hic beklemeden sınıfa çıktım ve masama oturdum.
gecen sefer benimle konuşan cocuk! Yine yanıma geliyor! Bu sefer müziği full ses actım ve soru çözmeye başladım. Uğraşmak istemiyorum. Konuşmak istemiyorum. Ya annem yine görürse.
"Hey Minho! Annen dün seni neden dısarı çağırdı? İngilizce hocası bile annenden korkmuş"
'Kim Korkmaz ki o canavar gibi kadından' diye mırıldandım.
"Efendim?"
Bu böyle olmicak. Kulaklıgımın bir tanesini çıkarıp o çocuğa dondum.
"Benimle lütfen konusma. Muhabbet etme. Sınıfta yokmusum gibi davran!"
"Sana bizim sınıfımızda kimse yalnız olmaz demistim degil mi?"
"Ola bilir ama ben yalnız olmak istiyorum. Daha fazla konuşma!"
"Sen bana hangi hakla bağırıyorsun!"
"özür dilerim. Konuşmak istemiyorum sadece lütfen yerine git."
Herkes bize sadece tuhaf bir şekilde bakıyordu. Okuldan nefret ediyorum.
—
Sonunda eve gide bilirdim.
Eşyalarımı topladım ve okuldan çıkıp eve doğru yurudum. Ama içimde tuhaf bir his vardı. Takip mi ediliyorum?
eve geldiğime iceri gridim, ama kapıyı açık unutmusum sanırım bu yüzden kendi kendine kapandı.
"Ann-!"
Arkamı döndüğüme o okuldaki cocugu gordum.
"Ne işin var burda!"
"Minho! Eve birini mi getirdin!"
"Hayır ann-"
Annem içer girdiğinde o çocuğu gördüğünde cok sinirlenmişti.
"Git"
"Kapıyı açık bırakmasaydın girmezdim."
"Minho odana git!"
"Peki anne."
Odama koştum ve içeriyi dinlemeye başladım"
"Sen neden girdin evimize"
"Açık kalmıştı gireyim dedim."
"Hırsız mısın sen? Oğlum ile neden konuşuyorsun?"
"Oğlunuza şiddet uygulayarak mı 'oglum' diyorsunuz?"
"Bir kere ben oğluma şiddet uygulamam!"
"Bu yüzden oğlunun her yer mos mor"
"Box'a gittiği için öyle! Sen bizi soruşturmaya mı geldin? Git bu evden"
Annem o çocuğun elinden tutup kapıya itiyordu. Sonunda o evimizden gitmişti fakat annem odama Sinirli bir şekilde girdiğinde...
