KARANLIK NÂLE (Mafya)

3.BÖLÜM "SİNİR"

Merhaba🤍

Alt tarafta olan yıldıza
dokunmayı unutmayın 🌟

İyi veya kötü yorumlarınızı bekliyorum.🖤

Keyifli okumalar...

🗝️🥀

•••

3. BÖLÜM "SİNİR"

"Nerede bu doktor! Çağırın demedim mi? Çabuk öğrenin nerede olduğunu!" Bağırması ile yüzümü buruşturdum.

Bu adam hep bağırıyor.

Her tarafım ağrımıyor, acıyordu. Gerçekten acıyordu. Başımın dönmesi sadece kan kaybından olamazdı hiçbir şey yememem ve aniden koşup fazla korkmanın da etkisi vardı. Gözlerimi araladığımda Barlas yanıma gelip kesik olan koluma sıkıca bir şey bağladı. Aniden sıkması ile canımın acıdığına dair bir ses çıkardım ve yan dönmeye çalıştım.

Hayvan herif.

"Hareket etme doktor geliyor şimdi. Ayrıca neden hâlâ ağlıyorsun? Ağlama boşuna." Ağlıyor muydum? Bunu bile fark etmemiştim. Ayrıca canım yanıyordu tabi ki ağlayacaktım.

"Tamam git artık. Bırak beni." Demem ile derin bir nefes verip uzaklaştı ve içeri biri girdi.

"Abi doktor geldi." Barlas'ın onayı ile doktor çabucak içeri girip çantasını açtı.

"Barlas bey isterseniz siz çıkın efendim." İyi olurdu. Yüzünü bile görmeye tahammülüm yoktu.

"Ne yapacaksan yap doktor. Dışarı çıkınca bir şey fark etmiyor." Sinirli sesini duymam ile göz devirdim.

Doktor, bazı sorular ve hızlı bir muayenenin ardından çantasından dikiş malzemelerini çıkardı.

"Uyuşturma yapacaksınız değil mi?" Diye soramam ile başını salladı.

"Tabi ki. Merak etmeyin hiçbir şey hissetmeyeceksiniz." Doktorun bu sözleri ile derin bir nefes aldım ve olduğum yerde biraz doğruldum.
Barlas'a baktığımda dikkatle beni izlediğini fark ettim.

"Ne bakıyorsun? Daha önce hiç mi böyle hasta görmedin?" Demem ile gözlerini devirdi. Ve lafını da esirgemedi.

"Merak etme uyuşturmasa bile o kadar acımıyor. Tabi sen dayanamazsın şimdi, bu yüzden uyuşturması daha iyi." Sakin ses tonuna aldanmadım. Beni gaza mı getirmeye çalışıyordu? Daha dün bir bugün iki! Aptal değildim. Salak gibi onun gazına gelip canımı yakamazdım.

"Hazırsanız başlıyorum." Doktorun sözleri ile birlikte kafamı salladım ve gözlerimi kapattım. Önce kolumu uyuşturdu ve biraz sonra sanırım dikmeye başladı.

Gözlerimi açıp bakmak istiyordum fakat psikopat gibi kendi bileğimin dikişini de izleyemezdim.

Hatırlıyorum da, küçükken düşüp bir yerlerimi kanattığımda acısından dolayı asla ağlamazdım fakat, yarayı gördüğüm an, canımın acısına ağlayacağımdan daha fazla ağlardım ve annem beni bir şekilde hep sakinleştirirdi.

Annem.

Annemi özlüyordum. Onsuz her şey eksikti. Ben yarımdım. Ne zaman tam olmuştum ki zaten?

...

Sonunda dikiş ve doktorun yanımdaki işleri bitti ve göz kararması ile halsizliğin uzun zamandır bir şey yiyip içmediğim için olduğunu belirtti.