KARANLIK NÂLE (Mafya)

5. BÖLÜM "OYUN"

Selamm🤍🤍

Sol alt köşedeki yıldıza
dokunmayı unutmayın. 🌟
Ve tabi yorumları...

Keyifli okumalar...

🗝️🥀

•••

5.BÖLÜM "OYUN"

Oflama sesleri ile birlikte yerimde kıpırdandım ve yüzüme vuran güneş ışığı ile gözlerimi araladım. Karşımda gördüğüm kişi ile örtüyü kafama kadar çekip diğer tarafa döndüm. Bir dakika! Ben yatakta mıydım? En son yerde uyuduğumu hatırlıyordum.

"Sonunda uyandın, yani nasıl derin bir uykun var anlamıyorum. Bıraksak akşama kadar uyuyacaksın." Konuşması ile ona döndüm ve yatakta dikleştim. Nasıl hiçbir şey olmamış gibi davranabiliyordu?

"Beni yatağa sen mi taşıdın?" Diye sormam ile derin bir nefes aldı.

"Evet ben taşıdım. Yerde bıraksam her tarafın tutulacaktı. Unutma bugün önemli bir buluşmamız var birde seninle uğraşamam."

"Senden böyle bir şey isteyen mi oldu? Bir daha bana sakın dokunmaya kalkma! Yoksa bende sana aklının alamayacağı şeyler yaparım!" Söylediğim şeye alayla güler gibi oldu fakat aldırmadan biraz bana doğru yaklaştı. Tek kaşımı kaldırarak ona baktım.

"Sen uyurken gördüm. Kolun için kusura bakma. Ben o sıra idrak edemedim." Dedikleri ile güldüm ve sinirle dudağımı ısırdım.

"Tabi her şey sinir anında oluyor değil mi? Sonra özür dileyince geçecek sanıyorsunuz. Her neyse bende sana vurduğun için üzgünüm diyeceğim ama hiç değilim. Bir daha olsa bir daha vururum." Bana anlamaz bir bakış attığında dediklerime devam ettim, "Eğer kolumu sıkmasaydın bende sana o tokatı atmazdım yani hak ettin." Demem ile başını salladı.

"Eyvallah. Şimdi kalk gerçi ben sana güvenmiyorum kalkma. Dur burada." Dedi ve odadan çıkıp kapıyı kilitledi. Resmen beni kilitliyordu. Sinirle ayağa kalktım fakat aniden kalkmam ile gözüm karardı ve yatağa geri oturdum. Kendime gelince ise hızla kapıya yöneldim.

"Bana bak Barlas! Beni buraya kilitleyemezsin. Buraya değil, hiç bir yere kilitleyemezsin!" Ses gelmeyince sinirle kapıya vurdum.

"Aç şu kapıyı dedim!" Kendimi parçalayacaktım sinirden. Kimsenin beni duymadığını anladığımda pencereyi açmaya gittim fakat o da açılmıyordu. Gerçekten beni resmen hücreye kapatmış gibi hissediyordum.

Bir kaç dakika sonra, Barlas'ın aşağıdan gelen sesini duydum ve cama iyice yaklaştım.

"Hazırlıklı olun her an herşeyin olabileceğini unutmayın. O şerefsizi canlı istiyorum." Barlas'ın söyledikleri ile bugünkü buluşmadan bahsettiklerini anladım.

"Abi kız ne olacak? Gerçekten bırakacak mıyız?" Bu konuşan Ömer denen kişilikti.

"Bırakacağız tabi Ömer. İllaki bir akrabası bir şeyi vardır. O da benden kurtulmaya çok meraklı zaten." Demesi ile gözlerimi devirdim.

"Yanlış anlamazsan bir şey sormak istiyorum abi." Ömer'in bunu demesi ile güldüm. Bu kadar çok mu korkuyordu?

Korkmakta haklı tabi.

"Sor, Ömer." Barlas'ın bıkmış sesini duyunca gülümsemem büyüdü.

"Ben sizi Arya hanım ile konuşurken duydum. Yani oradan geçiyordum, duymuş oldum. Siz önceden tanışıyor musunuz? İlk başta tanımıyor gibi tepki verdin."

"O şerefsiz geçmişte babamın bir arkadaşıydı. Ailecek bir kere falan görüştük sanırım. Fakat bir kızı olduğunu unutmuşum. Bende küçüktüm." Eski aile dostu mu? Bu oyunun içinde çok garip şeyler dönüyordu. Öğrendiğim hiç bir şey birbiriyle bağlantılı değildi.