KARANLIK NÂLE (Mafya)

12. BÖLÜM "TEKLİF"

Merhaba 🤍

Umarım iyisinizdir...

Instagram/ delandenisa

Sol alt köşedeki yıldıza
dokunmayı unutmayın✨

Bu bölümü barbwztha adlı okuyucuma ithaf ediyorum.🤍

Keyifli okumalar dilerim...

🗝️🥀
•••

12. BÖLÜM "TEKLİF"

Sadece bir kaç saniye kapalı duran gözlerim büyük bir gök gürültüsünün beni ışığı ve ardından sesiyle dürtmesi sonucu açıldı. Ağlıyordum. Bir şey hissetmiyordum. Yalnızdım. İlk defa bu kadar yalnızdım. Zaman gitgide benim katilim olurken ben öylece dönen dünyayı izliyordum. Kendimi kurtarma girişimlerim ellerimdeki kurumaya yüz tutmuş ruhumun kanını iyice elime yüzüme bulaştırmama sebep oluyordu.

Ne yapacağız?

Beni arabaya bindiren adama baktım. Kehribar gözleri dikkatle yüzüme bakarken bu kadar ayık olmama anlam veremiyor gibiydi. Acıyan gözlerim onun irislerini terk ettiğinde topuklularımı umursamadan arabanın koltuğunda öylece küçüldüm ve dizlerimi kendime çekerek kollarımı bacaklarıma sardım. Düşünmek istemiyordum. Hiçbir şey düşünmek istemiyordum. Tek istediğim hiçbir şey hissetmemekti. Hislerim benim katilimdi.

Hayatımda olup bitenlerden haberi dahi olmayan bir zavallıydım. Benimle oyun oynuyorlardı.

Tükendik mi Arya? Ya da bizi tüketirler mi? Yoksa tükenmeye yakın mıyız?

İçimdeki küçük kız ilk defa kendini yere bırakmıştı ve gözlerinden birer inci gibi kopan yaşlarını silme gereksiniminde bulunmuyordu. Sesi titriyordu.

Arabanın camlarında yağmur damlalarının sesi yankılanırken sürücü kapısı açıldı. Bakışlarım oraya dönerken Çağrı koltuğa oturdu ve arabayı hareket ettirdi.

"Abim eve gitmemizi söyledi. Yirmi, yirmi beş dakikaya gelirmiş." Çağrı'nın sesini ilk kez bu denli ifadesiz duyuyordum. Kaşlarım bu yüzden çatılsa bile umursamadım ve sessizce eve gelene kadar bu şekilde durdum.

Karanlık yolda ilerlerken babamın kendini vurma anı tekrar gözümün önüne geldi. Bir kurşun. Tek ve küçücük bir kurşun ile kafasını tek hamlede parçalamıştı. Kanlar gözlerimin önünde etrafa sıçrarken gürleyen gök gürültüsü ile yarışan çığlığım... O an ruhum sanki bedenimi yoklamak için bana sert bir tokat atmıştı.

Şuan olaylar bir bir gözümde canlanırken derin nefesler almaya başladım. Çağrı endişeyle bana doğru dönerken pencereyi açtım. Soğuk hava yüzüme nüfus edince biraz olsun rahatlamaya çalıştım.

"Yenge geldik neredeyse. Lütfen sakin ol." Endişeli sesi kulaklarımda oradan oraya çarparken bana hâlâ yenge demesine bile aldıramadım.

Geldiğimiz anda hızlıca arabadan indim fakat arabadan inme hızıma zıt olarak yavaş ve küçük adımlarla eve doğru yürüdüm. Benim gelişim ile çoktan açılmış olan kapıdan içeriye girdiğimde merdivenleri çıkarken kalbimi hissedemedim. Kafam zonklamaya başlamıştı.

Odaya girerken kapıya yanlışlıkla kolumu çarptığımda canımın acısı ile gülmeye başladım. Kapıyı kilitlerken kahkahalarıma eşlik eden kalp atışlarım beni zorluyordu ama gülmeyi kesmedim. Gözlerimden yaşlar gelmeye başlamıştı. O kadar çok gülüyordum ki.