Wildest Whisper

Chapter 21

Chapter 21

I'm not in the mood when I step inside the classroom. Late na ako ng five minutes dahil matagal akong nagising kanina.

Diretso ang lakad ko kahit na ramdam ko ang mga tingin nila sa akin.

"Miss Facundo, solve this equation"I heard him asked a student. I didn't bother to look at him and go straight to my chair. I sat on it while remembering Vio's words.

Do I really like him? Nahulog din ba ako sa sarili kong patibong? Kung ganon nga ay dapat makaakyat ako at makaahon. I can't allow myself to loose in this game that I created.

When the bell rang, I stood up and go outside the room. Wala akong ganang naglalakad sa hallway at malalim ang iniisip.

Nabalik lang ako sa reyalidad ng tumunog ang cellphone ko. Pagod ko iyong kinuha.

"Ezra"I heard my father's voice.

"Yes Dad?"

"You need to go home now"aniya. Nagdugtong ang kilay ko. Bakit?

"Why?"I heard him sighed. Kahit hindi ko siya nakikita ay na-iimagine ko na ang muka niyang hindi maipinta.

"Your brother is getting married"natigil ako sa paglalakad. What?! Anong kasal?! Wag niyang sabihing—

I gasped. Damn brother! Talagang hindi niya tinigilan ang babae. Napahawak nalang ako sa noo ko. I hope the girl is fine.

"Is he insane? Pumayag ba ang babae?"

"She have no choice but to agree"

"Yeah right, history repeats itself"mahinang saad ko.

"Kelan ang kasal?"

"This week"napailing ako. Talagang wala na siyang balak pakawalan ang babae. Tinapos ni Dad ang tawag pagkatapos ng ilang minuto.  Umiiling kong binalik ko sa bulsa ang telepono.

I was about to walk when I saw Whistnant infront of me. Muntik na akong atakihin sa gulat dahil sa bigla niyang pagsulpot.

"Let's talk"he said before turn his back on me. Sinundan ko siya ng tingin bago sumunod. Dinala kami ng aming paa sa rooftop.

Nakatalikod lang siya sa akin habang nakatayo sa unahan. Nang humarap siya ay parang gusto ko nalang umupo sa sahig dahil biglang nanginig ang mga tuhod ko.

He started to walk towards me that made me step back. I can't see any emotion on his eyes. Hindi ko masabi kung galit ba siya o hindi. Nang lumapat ang likod ko sa malamig na pader ay saka lang siya tumigil.

I gulped when he leaned closer to me. Hindi ko na alam kung saan titingin, sa mata niya ba o sa labi.

"Jav"I called him.

Napapiksi ako ng lumapat ang kamay niya sa bewang ko at hinaplos iyon. Pagkakuwan ay bigla akong niyakap. Nahigit ko ang aking hininga.

"Ano bang ginagawa mo sa akin El Luna? Bakit ako nagkakaganito?"mahina niyang bulong at humigpit pa ang yakap sa akin.

"Gulong gulo na ako, hindi ko na alam kung anong iisipin. You said you like me, but why are you like this? Pakiramdam ko pinaglalaruan mo lang ako"aniya. He broke the hug and looked directly in my eyes.

"I'm sorry"yun lang ang tanging lumabas sa labi ko. Mapait siyang natawa.

"For what? Nagsawa kana ba dahil gusto na kita? Thrill lang ba ang habol mo?"

"No it's not—"

"Then what?! Ayaw na ayaw ko sa lahat ay ang pinag lalaruan ako! Back then you were so eager to caught my attention! And now what? Umaayaw kana kasi wala ng thrill?"umiling ako. Hindi naman totoo yon. At saka wala naman akong sinabi na umaayaw na ako.  I tried to held his hand but he didn't let me.