Wildest Whisper

Chapter 28

Chapter 28

When he said that I won't be able to walk for a week, I didn't know that he was serious about it. Akala ko nagbibiro lang siya na magiging wheelchair girl ako pero hindi.

Tang ina niya! Punong puno ng kiss mark ang buong katawan ko at sobrang sakit din. Hindi ako makalakad ng maayos.

The three days vacation turned into a seven days. Dahil hindi ako inuuwi ni Whistnant, inararo niya ako ng buong linggo sa isla dahilan para manlanta ako ng sobra. I can't believe this! Ni hindi niya talaga ako tinigilan.

"Break fast in bed for my baby"ngisi ni Whistnant ang bumungad sa akin habang nakangiwi akong bumabangon sa kama dahil sa nananakit na katawan.

"Bwisit ka"irap ko agad sa kaniya. Tumawa lang ang loko saka ako dinaluhan. Mabilis niyang inangkin ang mga labi ko.

"Good morning"he then whispered. Ngumuso nalang ako at bahagyang tinampal ang braso niya.

"Ang sakit ng katawan ko"reklamo ko. Muli siyang tumawa. "Nakakagigil ka kase"aniya lang. Umirap na ako ng tuluyan.

This is our last day in the island, mamaya kaming hapon aalis. Kahit na hindi ko aminin ay alam ko sa sariling  nag enjoy ako kasama siya. Kahit na hindi na ako halos makalakad ay ayos lang.

Nakanguso ako ng makauwi na kami, naasiwa kasi ako kasi nakaupo talaga ako sa wheelchair.

"Dito na, kaya ko naman"sabi ko kay Jav ng makapasok na kami sa bahay ko. Naglakad siya palapit sa akin bago ngumiti.

"Mas mabuti kung hindi ka muna pumasok sa school bukas"aniya. Ngumuso ako.

"Ayos lang ako, kaya ko namang maglakad. Medyo makirot lang naman, hindi naman ganon kalala"sabi ko. Nag aalala niya akong tiningnan.

"Are you sure?"

"Yes, ayos lang ako—"natigil ako sa pagsasalita ng may mapansing anino sa may kusina na nakatingin sa amin. Shit! Agad kong hinawakan sa braso si Jav.

"Ayos na ako, pwede ka ng umuwi. Marami ka pang aasikasuhin diba?"taboy ko na biglang kinabahan. Kumunot ang noo niya.

"Pwede ko namang gawin yon mamaya—"

"Pero may gagawin pa ko. Sige na Jav, umuwi kana. Kaya ko naman"kumbinsi ko pa.

"Why are you pushing me away—"

"I am not, I just..... please. Sige na baby, magkita nalang tayo bukas"sabi ko saka siya hinila para halikan sa labi. Hindi na siya nakapalag at tumango nalang.

"Fine, call me when you need a help"he kiss me again before going home. Hinintay ko munang makaalis ang kotse niya bago ko hinarap ang anino sa may sala.

"What happened to you? Napilay ka?"malaki ang ngisi ni Vio ng salubungin ako.

"Why are you here? And who said that you can eat whatever you want in the fridge?"tukoy ko sa kinakain niya.

"Eto ba? Pa expire na kaya to, buti nga kinain ko e"kibit balikat niya at naniningkit pa ang matang nakatingin sa wheelchair.

"So ano? Naaksidente ka? Bakit ka nakaupo diyan?"tanong niya. Kinabahan agad ako at tumayo sa wheelchair. Hirap na hirap pa akong ituwid ang lakad ko dahil ayokong may mahalata siya.

"Bat ganyan ka maglakad?"tanong niya ulit na nagpapikit nalang sa akin. I glared at him. "Na sprain ang ankle ko!"sabi ko. Ngumisi siya.

"Talaga?"