Young Adult

Proloog

Proloog

____________________________________

L A K I S H A     S A N T O S

____________________________________

"Ik ging vreemd."

Toen hij de drie woorden uitsprak kon ik het niet geloven. Ik kon het niet geloven dat hij al die tijd voor mij had gelogen. Dat alles wat ik om hem opgaf voor niets was.

Ik kreeg het gevoel om hem, op dat moment in repen te scheuren. Om zo mijn gebroken hart te kunnen helen, maar het enige wat ik deed was vol ongeloof naar hem staren.

Hoe kon hij me zoiets aandoen? Na alles wat ik voor hem had gedaan. Mijn ouders voor hem had buitengesloten? Hun regels als katholieke overgetreden voor degene waarvoor ik vanaf dat moment geen betekenis meer had.

Met wazige ogen door de tranen keek ik naar de lange vors gebouwde jongen voor me die mij met grote schuldige ogen aan keek.

"Ga weg." Zei ik rustig en wees naar mijn deuropening.

"Kisha, alsje-"

"Nu! Verdwijn uit mijn huis, Peter." Ik keek de blonde jongen kwaad aan. En ik bad toch God dat hij snel verdween voordat er erge dingen gebeurden.

Peter deed zijn mond open om iets te zien, maar deed het enkele seconden daarna weer dicht. Hij deed een stap naar voor en ik meteen twee naar achter.

"Kisha, sorry. Het was een vergissing, ik dacht dat jij het was." Zei hij met spijt in zijn stem, maar in zijn ogen stond een blik van onverschilligheid.

Ik lachte saracatisch. "Dat zeggen ze allemaal hè? 'Het was een vergissing, ik dacht dat jij het was.' Wat denk je dat ik ben, een ezel? Jongen, rot op."

Peter deed nog een stap naar voor en ik pakte een pan van het aanrecht. "Doe nog een stap naar voor en ik geef je een deuk in je hoofd." Dreigde ik.

Er speelde een glimlach op zijn lippen waardoor ik nog bozer werd. En ik keek hem aan alsof hij gek was. Deze jongen heeft lef. Echt waar!

"Voor jou is het Lakisha."

"Lakisha." Zei hij weer met die belachelijke glimlach. "Je weet toch dat ik van je hou?"

"Mijn kont. Wie was het?" Ik rolde mijn ogen en keek hem afwachtend aan. Hij keek even verbaasd, maar leek al gauw door te hebben over wie ik had.

Hij schraapte zijn keel en wreef met zijn hand over zijn hals. "April."

Mijn ogen werden groot en ik kreeg het gevoel dat mijn hart in nog kleinere stukjes brak. "April, als in je ex? Je bent vreemd gegaan met het meisje dat jouw hart brak en je breekt dat van mij nu, door met haar vreemd te gaan? Je bent niet goed in je hoofd."

Ik had het moeten weten. Sinds ik een relatie met Peter had was April niet van zijn kant weg te slaan. Ze wilde ineens zijn beste vriendin worden terwijl ze hem nog duidelijk had gemaakt dat ze niets met hem te maken wou hebben.

"Ze heeft mij gedwongen, Kisha."

"Oooooh! Dus eerst dacht je dat ik het was en nu, plotseling zo heeft ze je gedwongen. Peter, kijk naar jezelf. April kan een lange lummel als jij niet dwingen. Je moet niet denken dat omdat ik een beetje moeite heb op school, ik meteen dom ben."

"Kisha-"

"F*cking noem mij niet zo! Je bent het niet waard en ik stel voor dat je nu uit mij huis verdwijnt of er gaan erge dingen gebeuren hier, geloof me. Ik bluf niet, trouwens je kent me."

Peter leek nog iets te willen zeggen, maar hij haalde zijn schouders op en keerde zich om. "Latijnse hoer." Hoorde ik hem mompelen voordat hij het huis uit verdween.

Ik kreeg de neiging om achter hem aan te gaan en hem te bewijzen wie die Latijnse hoer was, maar ik bedacht me. Hij was het niet waard. Ik wist dat ik geen Latijnse hoer was. Met mijn blokfluit in mijn hand, pakte ik mijn tas en liep naar boven, mijn kamer in.

Daar aangekomen liet ik mij op mijn bed vallen met mijn gezicht in de kussen. Toen ik in ademnood kwam en mijn gezicht heet werd hief ik mij op. Mijn ogen kwamen in contact met een foto dat boven met was geplakt. Op de foto stond een blonde jongen met halzenoten ogen en een smalle mond dat in een glimlach stond.

Peter.

Ik greep de foto ruw van de muur waardoor het in het midden scheurde. Voor een paar seconden keek ik naar de foto. Peter was hier een trouwe vriendje, hij gaf mij deze foto aan het begin van onze verkering. Ik gaf hem ook één, het was een manier om altijd bij elkaar te zijn, hoever we ook van elkaar waren dit koesterde onze eenzaamheid en verlangen naar elkaar. Hoe hij een elf maanden lange relatie zo weg kon gooien.

Voordat ik in huilen uit barstte scheurde ik de foto in snippers evenals de overgebleven stuk dat aan de muur was blijven plakken. In stukjes verdween het in de ton, net zoals hoe mijn hart in stukjes brak.

____________________________________

Leuk? Aub stemmen, reageren, volgen, dit boek in je leeslijst plaatsen, delen. Ik dank jullie allemaal.