Young Adult

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2

____________________________________

L A K I S H A   S A N T O S

____________________________________

Het ongeveer middernacht en nog steeds waren Damarus en ik in de club. The Smoking Rod. Het deed zijn naam eer vond ik, want vanaf waar ik hier zat kon ik bijna niets zien. Zelfs de dansvloer waarop Damarus ongetwijfeld haar kont aan het schudden was wazig. De rook was zodanig dik dat het aan je ogen begon te prikken.

Toch was ik niet ervan overtuigd dat het alleen nicotine rook was want het had een zoete nageur. Ja, schocker, de lucht in een club rook zoet.

Terwijl iedereen de tijd van zijn leven had en dronken op de dreunende muziek danstte, zat ik hier mij druk te maken om mijn ouders, ik had ze niet gemeld dat ik er niet zou zijn, hoewel ze helemaal in California zijn voor één of andere Christelijke campagne. Volgens hun zat ik nu op mijn bed mijn bijbel te lezen. Ze zouden een hart aanval krijgen als wisten dat ik in plaats daarvan tegen een bar in club vol oudere gasten leunde.

Er werd op mijn linker schouder getikt en ik keek bezorgd in de richting. Ik hield niet ervan als vreemden me aanraakten. Het wazig gezicht van een jongen keek mij grijnzend aan.

"Ik had jou niet hier verwacht, ma." Ik herkende Jamaicaanse accent meteen en rolde met mijn ogen. Het was Roliano, de broer van Damarus.

"Van jou kan ik niet hetzelfde zeggen en noem me geen ma. Ik ben je moeder niet." Antwoorde ik bot en hoopte dat hij me rust zou laten. Niks daarvan. Roliano ging op één van de bar krukken zitten en keek op mij neer.

Hij legde een arm om mijn schouders en ik schudde het van me af, maar hij zette het weer. Ik zuchtte geïrriteerd en kruiste mijn handen over mijn borst.

"Ma, vertel. Is het mijn zusje eindelijk gelukt om je uit dat kerkje van je te halen?"

Iemand anders zou denken dat hij het werkelijk over de kerk had, maar ik wist wel dat hij het over mijn huis had.

"Laat me met rust." Siste ik en duwde zijn arm weer weg. Roliano grinnikte uit het niets en keek mij met een grote grijns aan.

"Ik zou duizend euro betalen om Amauri's reactie te zien als hij te weten kwam dat zijn zusje een PK is geworden."

"Hou je mond! Praat niet over hem, want je kent hem niet." Ik keek Roliano kwaad aan. Hij deed dit vaker; praten over mijn broer alsof ze elkaar hadden gekent.

"Dat denk je."

Roliano stond op van de bar kruk en verdween in de dikke rokerige mensenmassa. Ik keek hem achterna. Zelfs toen ik hem niet meer kon zien bleef ik kijken. Ik wou achter hem gaan, maar de kans was groot dat ik door iemand in een donkere hoek werd gedrukt.

Mijn wangen prikelden en ik veegde met mijn handen over ze heen toen ik voelde dat ze nat waren van tranen. Ik had niet door dat ik huilde, maar ik wist waarom. Ik had niet eens eraan gedacht, maar mijn hersens werkten buiten mijn bewustzijn en deden hetgeen dat ik altijd deed als ik zijn naam hoorde. Mijn hersens zonden dan signalen naar mijn ogen en het proces dat daar afspeelde zorgde ervoor dat ik moest huilen.

Losse stukjes van Roliano's zin vlogen door mijn hoofd en ik begon me duizelig te voelen. Herinneren van vroeger kwamen weer naar boven. Mijn biologische ouders en mijn broer. Hoe ze dood gingen in dat vuur. De dikke rookwolken dat mij op het nippertje hadden opgeslokt.