Young Adult

HOOFDSTUK 29

3 augustus 2013 (3 maanden 2 weken)

___________________________________

Doelloos slenterde ik rond in de winkel en keek naar alle producten die te koop waren. Het waren veel en sommige van ze zag ik voor het eerst in mijn leven.

Mijn mand bevat de dingen die ik nodig had, maar ik wilde nog wat versnaperingen. Ik hief mijn hoofd op en las de borden die tussen de rekken hingen. Na een poosje ontdekte ik 'snacks' en rolde mijn mand naar daar.

Twijfelend keek naar al dat lekkers. Ik wou alles hebben, maar dat was overdreven en ik had dat geld daarvoor niet. Ik was niet eens zeker of ik alles dat ik in mijn karretje had liggen wel kon betalen.

Ik haalde mijn schouder op en pakte een reep Mars chocola van de schap. Ik pakte ook nog een pak Cheetos toen ik een kind hoorde schreeuwen.

"Mama, kijk tante Lakisha!" Schreeuwde een hoge stem plotseling en ik keerde me met een frons naar rechts, maar zag dat iedereen naar links en ik keerde mij in die richting.

Een klein meisje rende naar mij toe en wikkelde haar armen om mijn been. Het was Niara.

"Namorada." Ik pakte het schattig meisje op en drukte een kusje op haar wangetje. "Hoe gaat het?" Vroeg ik haar.

"Goed." Antwoordde ze met een grote glimlach. Ik trok een wenkbrauw naar haar op.

"Waar is mama?" Ik keek in de richting van waar ze kwam aan rennen en zag haar net de hoek om komen met een karretje in de hand.

"Daar." Niara sloeg haar handen voor haar mond en keek met grote ogen naar haar moeder aan kwam lopen. Ze had een zwarte jeansbroek en een mintgroene shirt aan. Aan haar voeten had ze zwarte laarsjes aan.

"Niara!" Schreeuwde Mikaila en het klein meisje verborg haar gezicht in mijn nekholte. Mikaila was nu dichtbij en leek mij te herkennen. "Oh, Lakisha, jij bent het. Hoe gaat het? Sorry dat ik Niara..." Ze stopte en keek naar had meisje dat haar gezicht nog altijd verschool. "Niara!"

Niara keek met grote schuldige ogen naar haar moeder. "Ja, mama?" Vroeg ze met een piep zachte stem.

"Wat heb ik je gezegd over wegrennen?" Mikaila keek haar dochter strak aan, maar je kon zien dat ze gewoon bezorgd was.

"Ik mag het niet doen." Niara pruilde haar lippen en hield mij strakker vast.

"Je weet het heel goed, maar toch doe je het." Het meisje legde haar hoofd op mijn borst en keek naar beneden, terwijl ze met haar vingers speelde. Mikaila zuchtte en aaide haar over haar hoofd voordat ze naar mij keek. "Dankjewel dat je pakte." Zuchtte ze en gaf me een kleine glimlach.

"Zij pakte mij eigenlijk. Ik had niet gedacht dat ze mij nog zou kennen." Ik keek met een kleine glimlach naar Nia die haar hoofd op had getild en naar de chips soorten in de schappem keek.

"Het verbaast mij ook eigenlijk. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat ze je een moeilijke tijd zou bezorgen toen je op haar pastte. Nog eens bedankt daarvoor. Je bent echt een lifesaver."

"Niks te danken. Ze was een schatje." Zei ik en kneep in de wangen van het klein meisje.

"Zo, Bratt heeft niet moeilijk gedaan toch?" Mikaila keek mij schuldig aan.

"Uhm... Uhum" Ik schraapte mijn keel en probeerde niet te blozen omdat ik een mentale foto van Bratt zag. "Nee, helemaal niet." Antwoordde ik en schudde mijn hoofd.

"Gelukkig." Mikaila zuchtte opgelucht. "Nou, Nia, kom je in de kar zitten zodat we die cereals kunnen zoeken?"

"Ik wil bij tante Lakisha." Zei Niara en sloeg haar armen om mijn nek. Ik voelde mezelf van binnen warm worden.

"Baby, tante Lakisha moet ook haar eigen boodschappen doen."

"Het is niet erg hoor. Ik loop wel met jullie mee." Stelde ik voor. Mikaila keek mij wat onzeker aan.

"Ben je zeker? Moet je niet-"

"Nee, het is niet erg." Haastte ik me om te zeggen. Damarus had gelijk. Ik moest in contact met Mikaila blijven.

"Oh ok. Zet je haar dan in jouw kar, want ze lijkt niet bij mij te willen komen." Zei Mikaila en keek nep gekwetst naar haar dochter. "Nia, houdt niet meer van mama."

"Is niet waar." Giechelde het meisje, terwijl ik haar in dat stoeletje van de kar plaatste. "Ik hou van je."

"Ik ook van jou, baby."

We liepen naast elkaar naar de andere schappen. Op zoek naar de cereals voor Niara. Misschien zag ik een lekkere die ik wilde kopen.

"Waarom doen jullie helemaal hier de boodschappen?" Vroeg ik aan Mikaila toen we hadden afgerekend bij de kassa en naar buiten liepen.

"Onder weg naar jou zag Niara een advertentie van haar favoriete cereals. Twee weken lang bleef ze door zeuren en eindelijk ben ik vrij om het voor haar te kopen."

Niara had haar moeders hand vast en in haar andere hand ze een van de cereal dozen vast. Haar moeder had drie gekocht. Huppelend liep ze tussen ons.

"Zeg, wat dacht je ervan om volgend week thuis bij mij te komen eten?" Vroeg Mikaila en ik moest mij inhouden om niet gelijk in te stemmen. "Het is Niara's verjaardag. Ze wordt vier en ik denk dat ze het leuk zou vinden als je kwam."

"Natuurlijk." Antwoordde ik blij, toen iets mij te binnen schoot. En zonder erbij na te denken stelde ik de vraag aan Mikaila. "Komt Bratt ook?" Ik beet mezelf hard op mijn lippen als straf.

"Ja, waarom vraag je?" Mikaila stopte bij haar auto en deed de achter portier open zodat Niara in kon stappen.

"Gewoon." Antwoordde ik snel en bedacht een leugen. "Hij en Niara lijken erg close."

"Werkelijk." Lachtte Mikaila. "Maar niet zo close als met Roger." Ze kreeg een dromerige glimlach op haar lippen en de blik in haar ogen...

"Oh ok." Zei ik, want ik begon mij ongemakkelijk te voelen. "Tot ziens."

"Uhm, ja. Ik stuur dat adres nog voor je. Slaap lekker." Mikaila stapte in en startte de motor.

"Dada tante Lakisha!" Hoorde ik Niara groeten, maar ik kon haar niet zien.

"Dada, mi amor!"

Ik zwaaide kort naar Mikaila en ze reed toen weg. Ik zuchtte en stopte mijn handen in de zakken van mijn jas. "Ok, nu naar dat eenzame motel kamertje van me."

____________________________________

Blijft het verhaal realistisch?

Bedankt voor het lezen en stemmen:)

X Mix