Young Adult

HOOFDSTUK 14

Ik ademde diep in en uit, terwijl ik naar de donkere hemel staarde. Ik voelde mij net zo donker van binnen als ik dacht aan de dingen die ik nu al mee maak en mee heb gemaakt in mijn korte zeventien levensjaren. Mijn ouders en broer die overleden in de brand in mijn geboorteland. Ik die waarschijnlijk werd verkracht; dat resulteerde in een baby in mijn buik. Ik die uit huis werd gezet door de mensen die beloofden om voor mij te zorgen en van mij te houden.

Was het goed om op zo een jonge leeftijd familieloos te zijn met een kind in mijn buik waarvan ik de vader niet eens kende? Ik had geen geld, geen werk. Ik ging naar school en woonde voor een tijdje bij een vriendin. Hoe zou dit aflopen? Mijn leven met mijn kind...

"God vertel het mij alsjeblieft." Ik voelde een eenzame traan over mijn wang lopen. Ik veegde het niet weg en liet het vallen. Dit zou mijn laatste traan worden die ik liet vallen om mijn situatie.

Ik zou morgen opnieuw beginnen, zonder enige verdriet en met een grote glimlach want huilen hielp niet. Eeuwige verdriet is gewoon jezelf weg houden van alle vreugde die in jouw richting komt.

Met een vastberaden glimlach liep ik terug, de kamer in waar Damarus en ik sliepen.

***
Bliep bliep bliep...

"Vermoord dat ding." Gromde Damarus in de ochtend toen haar wekker af ging. Ik negeerde haar en trok de deken veel verder over mijn hoofd. Na een poosje klonk er een harde klap en was de wekker stil. Ik glimlachte en nestelde mij dieper in dat bed. "Oh no, als ik op moet staan moet jij dat ook." Damarus begon aan mijn deken te rukken, maar ik pakte het stevig vast en rukte terug. "Als mijn neefje of nichtje niet daarbinnen zat had ik op je rug gesprongen."

Ik liet mijn hoofd zien en keek Damarus aan. "Bedank je neefje of nichtje maar want wat ik met je zou doen toch... Je zou het niet overleven om het na te vertellen."

Damarus trok haar wenkbrauwen naar mij op. "Are you *treatening me?" Vroeg ze en legde haar handen op haar heupen.

"Oh yes I am." Zei ik grijnzend en stapte uit bed. "By the way, ik ga vandaag niet naar school." Ik rekte mij uit, gromde en rende de badkamer in waar ik voor de toilet ging zitten en overgaf. Mijn hoofd begon meteen te bonken. "Waarom ik?" Zuchtte ik en spuugde nog eens voordat ik doorspoelde.

Ik stond op, strompelde naar de wasbak waar ik mijn mond spoelde en mijn tandenborstel toen pakte. Damarus kwam de badkamer binnen lopen met de helft van haar dreadlocks in een paardenstaart terwijl de rest los hing.

"Gaat het? Ik hoorde je overgeven." Ze keek mij bezorgd aan en ging tegen de deuropening leunen.

"Ja." Antwoordde ik en gaf haar een geruststellende glimlach. Damarus knikte en ging met de klap omlaag op de toilet zitten.

"Weet je waaraan ik dacht?" Vroeg ze. Ik keek haar via de spiegel aan en schudde mijn hoofd naar haar, terwijl ik begon te poetsen. "Ik dacht van; wat als we op zoek gingen naar de vader van jouw kindje?"

Ik spuugde de schuimende tandpasta uit, spoelde mijn mond en de tandenborstel waarna ik mij naar haar toekeerde. "Dat is onmogelijk." Lachtte ik spottend en schudde mijn hoofd naar haar.

"Niet direkt, we kunnen barmannen vragen met wie ze je samen zagen die nacht. Misschien is hij iemand die daar regelmatig bezoekt. I don't know, but we could try." Damarus keek mij hoopvol aan en alweer schudde ik mijn hoofd.

"Het was vijf, morgen zes weken terug dat we daar zijn geweest, Damarus. Weet je hoeveel dames en heren daar zijn geweest binnen die tijd? Onmogelijk dat iemand zich mij nog gaat herinneren, laat staan hem.

Damarus haalde haar schouders op. "We kunnen het proberen. Overmorgen kunnen we naar die club gaan."

"Ik kan niet. Overmorgen heb ik mijn eerste Echo." Ik liep de badkamer uit en ging op dat bed liggen met mijn gezicht op de plafond gericht.

Waarom moest mijn leven toch zo moeilijk zijn?